Grikkir, Gotar, Býsansmenn, Mongólar, Ottómanar, Rússar og fleiri.
Í árþúsundir hefur þjóð eftir þjóð farið í stríð til að leggja undir sig Krímskagann.
Með staðsetningu sinni á norðurströnd Svartahafs virkar Krímskagi sem brú milli Evrópu og Asíu og hefur verið eftirsóttur sem hernaðarlega mikilvægur staður og fyrir viðskipti í þúsundir ára.
Þrátt fyrir að Krím hafi verið vettvangur ótal bardaga hefur innrásarherjum mjóu eiði. Á meðan háir klettar verja hann gegn árásum frá sjávarsíðunni er auðvelt að stöðva innrásir eftir eiðinu.
Í seinni heimsstyrjöldinni var Krímskagi vettvangur einhverra blóðugustu bardaga á austurvígstöðvunum og vel smurð stríðsvél Hitlers þurfti að eyða nokkrum mánuðum í að berjast um hið 30 km langa eiði.
Krím tengist meginlandinu með 30 km löngum skaga.
Um aldir hafa mikilvægustu borgir Krím verið búnar sérlega sterkum varnarmannvirkjum. S
em dæmi má nefna að stóra hafnarborgin Sevastopol var umkringd virkjum, stórskotaliðsstöðvum, jarðsprengjum og neti jarðgangna sem gerði það að verkum að borgin var nánast ósigrandi.
Íbúafjöldi Rússlands hefur farið snarminnkandi á síðustu árum – og þetta getur valdið Pútín miklum vanda en hann dreymir um að fá nánast endalausar raðir af ungum og vel þjálfuðum hermönnum.
Í Krímstríðinu (1853-56) þurfti bandalag breskra, franskra og tyrkneskra herja að sitja um borgina í eitt ár áður en hún féll og í rússnesku borgarastyrjöldinni (1917-22) gerðu óyfirstíganlegar varnir Sevastopol borgina að einu af síðustu vígjum hvíta hersins, hers keisarans, í baráttunni gegn bolsévikum.
Baráttan um Krímskagann
Skaginn hefur alltaf verið eftirsóknarvert svæði. Í tímans rás hefur fjölda þjóða lent hér saman – allar með löngun til að stjórna hinu hernaðarlega mikilvæga horni Svartahafsins.
Rússnesk-tyrkneska stríðið (1768-74)
Orsök:
Rússar myndu auka áhrif sín til suðurs og fá aðgengi að Svartahafinu. Mikilvægt skref var að hertaka Krím sem var stjórnað af herræðisríki undir vernd Ottómana.
Niðurstaða:
Friðarsáttmáli veitti Rússum aðgang að tveimur höfnum við Svartahaf og yfirráð yfir Krímskaga. Rússland var einnig viðurkennt sem verndari kristinna manna undir stjórn Ottómana.
Krímstríðið (1853-56)
Orsök:
Rússar vildu meiri völd í Suður-Evrópu en Evrópuveldin höfðu áhyggjur af valdahlutföllum á svæðinu og vildu koma í veg fyrir útrás Rússa.
Niðurstaða:
Engin landsvæði skiptu um hendur í Krímstríðinu en Svartahafið var lýst hlutlaust svæði sem var ósigur fyrir metnað Rússa.
Rússneska borgarastyrjöldin (1917-22)
Orsök:
Eftir rússnesku byltinguna 1917 var Rússland mjög skipt. Bolsévikar höfðu hrakið Nikulás II keisara frá völdum en her keisarans barðist við þá til að endurheimta yfirráð keisarans.
Niðurstaða:
Eftir nokkurra ára borgarastyrjöld þurftu hersveitir keisarans að yfirgefa síðasta vígi sitt á rússneskri grundu – Krím. Bolsévikar treystu völd sín og stofnuðu Sovétríkin.
Krímherferðin (1941-44)
Orsök:
Eftir innrás Þjóðverja í Sovétríkin árið 1941 varð Krím mikilvægt skotmark Nasista, þar sem skaginn myndi veita þeim yfirráð yfir Svartahafinu og tækifæri til að loka sovéskum birgðalínum.
Niðurstaða:
Í júlí 1942 hertóku Þjóðverjar síðustu borgina á Krímskaga, Sevastopol, eftir margra mánaða hörð átök. Árið 1944 hófu Sovétmenn gagnsókn sem hrakti Þjóðverja út af svæðinu.
