Gler er undarlegt efni. Yfirleitt gerum við greinarmun á föstum og fljótandi efnum en gler er í rauninni hvort tveggja, bæði og. Venjulegt gluggagler er framleitt úr sandi, sóda og kalki sem brætt er saman við um 1.500 gráðu hita. Þegar þessi fljótandi massi kólnar, storknar hann en öfugt við mörg önnur efni gerist það án þess að sameindirnar læsi sig fastar í kristalform. Það má því líta á gler sem mjög kældan vökva, því þótt sameindirnar liggi óreglubundið, breytist bygging glersins ekki að neinu marki.

Útreikningar sýna að það þyrftu að líða milljónir ára áður en unnt væri að mæla tilfærslu í glerinu. Það er þess vegna bara mýta að gler sígi niður og verði þar með þykkast neðst. Gler í fornum kirkjugluggum og öðrum mjög gömlum gluggarúðum er vissulega þykkast að neðan en ástæðan er sú að glergerðin var handverk. Fyrst var glerið steypt í mót og síðan valsað og pússað. Út úr þessu gátu komið rúður sem ekki voru jafnþykkar alls staðar. Þegar glerjunarmeistarinn setti rúðuna í gluggann, lét hann þykkasta hlutann snúa niður til að rúðan yrði sem sterkust.

Nú er gler í glugga framleitt í verksmiðjum. Fljótandi glermassi er dreginn upp úr stórum kerjum í löngum, órofnum hreyfingum og glerið látið kólna hægt til að koma í veg fyrir spennumyndun. Þykktin í nútíma gluggarúðum er svo jöfn að í mesta lagi getur munað tíunda hluta úr millimetra sem er svo lítið að það er varla mælanlegt.