Það er tæknilega mögulegt að lenda á Plútó. Það eru meira að segja þegar komnar fram tillögur um Plútó-leiðangra með lendingarfari.

Til dæmis hannaði kanadíska tæknifyrirtækið Global Aerospace Corporation árið 2017 hugmynd að leiðangri, Pluto Hop, Skip, and Jump, þar sem lítið könnunarfar myndi hoppa um Plútó og rannsaka dvergplánetuna.

Árið 2020 kynnti NASA sína eigin áætlun um Plútó-leiðangur, Persephone. Til að byrja með felur áætlunin aðeins í sér könnunarfar á braut um Plútó, en hún útilokar ekki möguleikann á lendingarfari.

Það felur hins vegar í sér gríðarlegar tæknilegar áskoranir að lenda á Plútó. Til dæmis er meðalvegalengdin frá Jörðu um 5,9 milljarðar kílómetra, sem þýðir að ferðalagið mun taka nokkur ár.

Þegar NASA flaug framhjá Plútó með könnunarfarinu New Horizons árið 2015 hafði ferðin tekið 9,5 ár. Og lending er mun flóknari en framhjáflug. Til dæmis tekur langan tíma að hægja á farinu, sem krefst mikils eldsneytis sem þarf að flytja alla leiðina.

Sjálf lendingin er einnig krefjandi. Ferðatími útvarpsmerkja frá Plútó er um 4,5 klukkustundir – of langur tími til að stýra ómönnuðu farartæki frá Jörðu, þannig að allt verður að vera sjálfvirkt.

Auk þess er loftþrýstingur á Plútó aðeins 1/100.000 af loftþrýstingnum á Jörðinni, sem gerir fallhlífar gagnslausar. Því þarf lendingin að fara fram með því að nota eingöngu eldflaugamótora til að hægja á og stýra farinu.

Ef maðurinn lendir einhvern tímann á Plútó bíða enn fleiri áskoranir. Yfirborðshitinn er ískaldur – eða mínus 230 °C.

Lítið er einnig um birtu, þar sem sólarljósið í þessari fjarlægð frá Sólinni er aðeins 1/1600 af styrk þess á Jörðu. Hins vegar myndi skoðunarferð um Plútó bjóða upp á einstakar upplifanir, þar á meðal stórbrotin útsýni yfir íseldfjöll og hinn marglita fylgihnött Plútós, Karon.