Tíminn stendur í stað á Socotra. Allar götur frá því að eyjan losnaði frá meginlandi Afríku fyrir 30 milljón árum, líkt og gerðist með Galapagos eyjar í Kyrrahafinu, hefur eyjan verið í eins konar tímalegu tómarúmi og henni mátt eiginlega líkja við rannsóknarstofu í þróunfræðilegum rannsóknum. Alls 37 hundraðshlutar af þeim 825 plöntutegundum sem lifa á eynni eru hvergi til annars staðar og sömu sögu er að segja af 90 hundraðshlutum af skriðdýrunum. Á eynni lifa hvorki froskar né froskdýr og eina spendýrið þar er leðurblaka.
Þetta eru þó ekki einu sérkenni eyjarinnar, því margar af sérkennilegustu plöntunum á Socotra eru í raun réttri lifandi steingervingar. Þær eiga sér enga nána ættingja og eru síðustu lifandi eintök sinnar tegundar. Sökum sérstakra lífveranna á eyjunni var tekin ákvörðun hjá UNESCO í júlí 2008 um að setja eyjuna á Heimsminjaskrá yfir þá náttúrulegu og manngerðu staði sem mest minjagildi hafa í heiminum.
Landslagið á Socotra einkennist af lónum yfir í hásléttur og brattar fjallshlíðar. Risavaxinn kalksteinsfjallgarður frá krítartímabilinu rís 300 til 700 metra upp úr sjó og klettarnir í Haggeher-granítfjallgarðinum eru 1.550 metra yfir sjávarborði. Meira að segja í hæstu fjöllunum er hlýtt og segja má að loftslagið verði fyrir miklum áhrifum af úrkomunni. Árleg úrkoma nemur ríflega 1.000 mm uppi í fjöllunum en einungis 150 mm á láglendi meðfram strandlengjunni. Sumarmonsúnvindurinn ber með sér hlýja og skrjáfþurra vinda frá meginlandi Afríku ár hvert og einungis harðgerustu plönturnar lifa hitann af.
Margar af þeim plöntum sem hvað mest einkennandi eru fyrir Socotra hafa lagað sig að loftslaginu með því að mynda risavaxna stofna eða stöngla, sem gegna hlutverki vatnsforðabúra. Á öðrum plöntum hefur yfirborðið minnkað í því skyni að draga úr vökvatapi eða þær eru þaktar vaxkenndu yfirborði ellegar örsmáum hárum, sem endurkasta sólarljósi og minnka þannig hættuna á ofhitnun.
Einar 30 plöntutegundir á eynni eru beinlínis í útrýmingarhættu en algengari tegundir á borð við drekatréð eiga einnig undir högg að sækja sökum síaukinna þurrka. Svo virðist sem skortur sé á ungum trjám og þau fáu nýju tré sem þar vaxa er nær eingöngu að finna í klettaveggjum eyðilegustu fjallahéraðanna. Hugsanlegt er að klettaskorurnar veiti vörn gegn ágangi húsdýra á beit og að vatn safnist fyrir í þeim sem bæti vaxtarskilyrði smárra trjáa.
Maðurinn rauf friðinn
Í milljónir ára lifðu furðulegu plönturnar og dýrin án nokkurrar aðsteðjandi truflunar á Socotra en fyrir hartnær 2.000 árum rufu fyrstu mennirnir á eynni friðinn. Íbúarnir á Socotra eru nú 44.000 talsins, en þeir eru af indverskum, sómölskum og arabískum uppruna. Þeir tala eigið tungumál, sem nefnist soqotri, rækta döðlur og tóbak, ásamt því að stunda fiskveiðar og halda geitur og nautgripi. Öldum saman hafa orðið sáralitlar breytingar á daglegu lífi íbúanna og flestir þeirra lifa í fábrotnum steinhúsum, án rafmagns og rennandi vatns.
Flugvöllurinn á eynni opnaði árið 1999 og ferðamenn eru byrjaðir að sækja eyna heim síðan. Allt árið 1999 komu aðeins 140 ferðamenn til eyjarinnar en nú, rúmum 20 árum síðar, eru þeir í þúsundatali á ári hverju, jafnvel þótt á Socotra séu aðeins fjögur hótel og einungis tvær bensínstöðvar. Ferðamennirnir hafa í för með sér aukinn ágang á náttúruna en hrifning útlendinga og heimsminjatitillinn vekja vonir um að stórir hlutar þessa einstaka dýra- og jurtalífs muni varðveitast fyrir komandi kynslóðir.
Varðveislan á þó ekki aðeins við um líffræðilega þætti, því í ljós hefur komið að seyði af kvoðunni úr drekatrénu vinnur bug á bakteríum, sem myndað hafa óþol gegn sýklalyfjum, og að seyði úr gúrkutrjám vinnur bug á malaríusníklum. Seyði beggja trjátegunda gegnir jafnframt hlutverki eins konar eiturs á krabbameinsfrumur. Socotra er með öðrum orðum engan veginn hætt að heilla vísindamenn upp úr skónum.
