Þegar slöngur færa sig á ójöfnu undirlagi nýta þær klappir og greinar til viðspyrnu. Hitt hefur verið nokkur ráðgáta hvernig þær flytji sig til á jafnsléttu. En úr því hafa tilraunir með snáka, gerðar við Georgia-tæknistofnunina og New York-háskóla, nú skorið.
Forystumaður þessara tilrauna, David Hu, deyfði snákana og prófaði því næst núningsmótstöðuna þegar hann dró þá í ýmsar áttir. Í ljós kom að mótstaðan var tvöfalt meiri þegar slanga er dregin til hliðar, en þegar hún er dregin áfram og 50% meiri mótstaða þegar hún er dregin aftur á bak. Þessi aukna mótstaða stafar af núningi hreistursins og slangan nýtir þessa núningsmótstöðu þegar hún flytur sig áfram með því að sveigja sig og hlykkja.
Hinir 35 sm löngu campbelli-kóngssnákar geta flutt sig áfram án þess að nota hinar dæmigerðu hlykkjahreyfingar, en til þess þyrftu þeir að nýta meiri orku. Þess vegna kjósa slöngurnar að lyfta hluta líkamans örlítið upp og skapa þannig meiri þrýsting á þá hluta líkamans sem liggja á jörðinni. Þegar þunginn leggst á þessa staði, veitir það slöngunni tækifæri til að ákvarða afl núningsmótstöðunnar.
