Henrietta Leavitt (1868-1921) var í lok 19. aldar ráðin að Harvard-stjörnuathugunarstöðinni, þar sem hún átti að flokka ljósmyndir af stjörnuhimninum. Hún var því nær heyrnarlaus, en reyndist búa yfir ótrúlegri hæfni til að lesa í stjörnumyndir.

Leavitt kom sér upp ákveðinni tækni til að mæla ljósstyrk einstakra stjarna. Hún rannsakaði síðan svonefnda sefíta, stjörnur með mjög reglulegri birtusveiflu og komst að því að ef tveir sefítar með sömu sveiflutíðni voru jafn bjartir, hlutu báðar þessar stjörnur að vera jafnlangt frá jörðu. Væri ljósstyrkurinn ekki sá sami, hlaut bjartari stjarnan að vera nær.

Þannig tókst henni að raða stjörnum eftir fjarlægð og í fyrsta sinn gátu menn skapað sér eins konar þrívíða hugmynd um stærð alheimsins. Niðurstöður hennar urðu einmitt undirstaða síðari útreikninga á stærð alheimsins.