Um aldaraðir voru stríð til sjávar eftirmynd af átökum á landi: Hermenn með handvopn áttu að halda um borð í skip óvinanna og berja niður alla andspyrnu.
Kínverjar tóku meira að segja virki sín með sér til sjávar. Frá 3. öld e.Kr. sendi keisarinn hermenn sína gegn uppreisnarseggjum í borg um borð í svonefndum turnskipum, eins konar fljótandi virkjum af tilkomumikilli stærð. Í einni hernaðarhandbók frá Tang-keisaraveldinu (618 – 907 e.Kr.) er að finna lýsingu á þessum feiknarlegu smíðisgripum:
„Þegar Wang Jun admíráll réðst inn í Wu byggði hann eitt 270 skrefa (ríflega 300 m) langt skip með rými fyrir hesta og stríðsvagna.“
Á kínversku nefndist þetta fljótandi virki louchan (turnskip) og átti fyrst og fremst að skjóta óvininum skelk í bringu. Þrjár hæðir voru fyrir ofan þilfar og síður skipsins varðar með járnplötum.
Á þilfarinu tróndi sérstakur turn upp í loft. Þar héldu hundruðir bogaskytta sig meðan aðrir hermenn héldu stórum bálköstum lifandi svo að hægt væri að skjóta brennandi örvum á óvininn.
Hjálp, það hvessir!
Á efsta þilfarinu var pláss fyrir allt að átta slöngvivaði sem voru boltaðar niður á þilfarið. Með aðstoð þessara slöngvivaða var hægt að varpa stórum steinum á andstæðinginn.
Á neðsta þilfarið sáu hundruðir ræðara um að knýja skipin áfram en þau voru afar svifasein. Reyndar svo þung að erfitt var að breyta um stefnu þeirra.
Þessi margra tonna virki sem gnæfðu upp úr þilfarinu ollu þessum fljótandi virkjum frekari vandkvæðum samkvæmt hernaðarhandbókinni frá dögum Tang-veldisins:
„Ef það hvessti skyndilega var auðvelt að missa alla stjórn á því.“
Þegar gufuvélin og gufuskipin komu til sögunnar var einn annmarki þeirra sem kom í veg fyrir að nýjungin gæti keppt við eldri gerðir skipa.
Kínverjar héldu áfram að byggja þessa risa sem voru svo viðkvæmir fyrir veðrum allt fram á 12. öld. Skýringuna má einnig finna í gamalli hernaðarhandbók.
„Flotinn getur ekki látið vera að smíða slík skip, þar sem þau fylla óvininn af ótta og lotningu.“
