Gleraugu sem verða sjálfkrafa að sólgleraugum í sólskini gera það fyrir tilverknað ljósnæmra sameinda sem breyta um lit þegar þær verða fyrir útfjólubláu ljósi. Fyrstu gleraugun af þessu tagi komu á markað upp úr 1960 og þá var svonefndum silfurhalíðum bætt í glerið. Silfurhalíð eru efnasambönd silfurs og bróms eða klórs. Þegar útfjólublátt ljós skín á þessi silfursambönd myndast hreint silfur sem er sýnilegt og dekkir glerið. Þegar sólin skín ekki taka silfursamböndin á sig upprunalegt form og glerið verður aftur glært.

Nú til dags er einnig hægt að fá sjálfdekkjandi plastgleraugu. Hér stafa áhrifin af lífrænum litarefnum, einkum svonefndum naphytophyran-efnum. Þegar þessi efni verða fyrir útfjólubláu ljósi brestur efnabinding í sameindunum og þær breyta um lögun. Nýja lögunin drekkur í sig hluta sýnilegs ljóss og gleraugun dökkna. Sameindirnar taka svo á sig fyrra form þegar útfjólubláa ljósið hverfur.

Hvorug gerðin virkar þó við akstur, vegna þess að bílrúður drekka yfirleitt í sig megnið af útfjólubláa ljósinu og gleraugun ná því ekki að skipta um lit. Bílstjórar þurfa þess vegna að hafa venjuleg sólgleraugu tiltæk.