Sú hefð að nota brjóstmæður er vel þekkt allt frá því í fornöld; sem dæmi voru brjóstmæður algengar í Rómarveldi þar sem velmegandi fjölskyldur voru jafnan með eina slíka meðal þræla sinna sem gáfu ungbörnum fjölskyldunnar brjóstamjólk.
Fátækir Rómverjar sem höfðu ekki efni á varanlegum brjóstmæðrum, gátu farið til Columna Lactaria (mjólkursúlunnar), súlu á markaðstorginu Forum Holitorum (grænmetistorgið) í Róm, þar sem leigja mátti brjóstmóður. Allra helst átti brjóstmóðirin að vera grísk. Rómverjar voru sannfærðir um að barnið meðtæki tungumál brjóstmóðurinnar með mjólkinni og mundi þá tala reiprennandi grísku síðar meir.
Notkun brjóstamæðra var sérstaklega útbreidd á 18. öld þegar margar mæður þurftu að vinna til að framfleyta fjölskyldunni.
Brjóstamjólk í stað brjóstgjafar
Notkun brjóstmæðra varð afar vinsæl í Evrópu á 18. öld. Þá fóru margar mæður með börn sín til brjóstmæðra sem önnuðust börnin stundum í nokkra mánuði, til að geta sjálfar farið að vinna. Þessi hefð varð afar útbreidd í Frakklandi, þar sem úttekt frá árinu 1780 sýnir að einungis 1.000 af þeim 21.000 börnum sem fæddust í París fengu brjóstamjólk frá eigin móður.
Ein afleiðing af þessu var að barnadauði jókst verulega því mun fleiri börn voru afskipt eða vannærð hjá brjóstmæðrum sínum. Árið 1769 var sérstök stofnun sett á laggirnar og hafði það verkefni að tryggja áreiðanleika brjóstmæðra. Það fól í sér að siðferði, líkamlegt ástand og fjölskylduaðstæður brjóstmæðra var kannað og auk þess stærð brjóstanna og form geirvartanna.
Brjóstmæðrum fækkaði síðan ört á síðari hluta 19. aldar þegar nokkrar gerðir mjólkurdufts komu á markað.
