Til eru sögur um hina lifandi dauðu í Grikklandi til forna en Grikkir grófu nokkur lík með steinum ofan á svo þau gætu ekki risið upp. Hugmyndir nútímans um uppvakninga á sér hins vegar rætur í haítískum vúdútrúarbrögðum.
Samkvæmt karabískri hjátrú eru uppvakningar sagðir vera lík sem vúdúprestar hafa endurlífgað. Síðan er hinum látnu breytt í óviljuga þræla sem vinna fyrir eiganda sinn.
Á tímum hernámsára Bandaríkjamanna í Haítí á árunum 1915-34 birtust fréttir í vestrænum fjölmiðlum um hina svokölluðu lifandi dauðu á eyjunni og fljótlega fór að bera á uppvakningum í bókum, leikritum og kvikmyndum. Mannætuuppvakningar bitu sig fyrst fyrir alvöru í dægurmenninguna árið 1968 með kvikmyndinni Night of the Living Dead þar sem hópur fólks reynir að bjarga lífi sínu í uppvakningabæ.
Myndskeið: Sjáðu stiklu úr myndinni Night of the Living Dead
Kvikmyndir gerðu uppvakninga vinsæla
Myndin notar aldrei orðið uppvakningur (zombie) og kallar þess í stað hina lifandi dauðu „Ghouls“, en í ótal kvikmyndadómum voru hin illa útlítandi mannætuskrímsli myndarinnar kölluð uppvakningar og nafnið fékk hljómgrunn hjá almenningi. Í kjölfar myndarinnar voru framleiddar fjöldi kvikmynda sem notuðu hugtakið zombie um þessi skrímsli, þar á meðal framhald Romeros sjálfs “Dawn of the Dead” frá árinu 1978.
Í dag eru uppvakningar svo rótgrónir í menningu okkar að bandaríska eftirlitsstofnunin Centers for Disease Control and Prevention sendi frá sér yfirlýsingu árið 2011 með leiðbeiningum um hvað borgarar ættu að gera ef uppvakningar tækju yfir heiminn.
