Áður en prentvélin var fundin upp voru bækur afritaðar með því að skrifa upp textann.
Þetta var umfangsmikið verk og munkar voru sérstaklega þjálfaðir til þess. Þeir voru að störfum meðan dagsljóss naut við í svonefndu scripotorium – skrifstofu klaustranna – þar sem þeir rituðu upp texta bókanna.
En munkarnir þurftu að gera margt annað eins og að klippa til bókfellið, blanda blekið, binda bækurnar saman og gera kápur.
Að lokum voru bækurnar sendar til munka sem voru sérhæfðir í að skreyta upphafsstafi – og að endingu til myndskreytara.
Það réðist af mörgum þáttum hve langan tíma tók munkana að afrita eina bók, m.a. af innihaldi og lengd bókar.
Oft bar við að munkarnir þurftu að afrita tungumál sem þeir skildu ekki til hlítar – t.d. forngrísku og hebresku – og skriftin þurfti að vera einsleit.
Tvær bækur á ári
Þetta var því afar tímafrek handavinna sem gat tekið marga mánuði.
Þumalputtareglan var sú að einn munkur gæti afritað tvær bækur á ári.
Sérstakar bækur eins og Biblían voru vandmeðfarnari og þurfti allt að 15 mánaða vinnu í að afrita hana. Fyrir vikið voru slík handrit einungis á færi efnuðustu manna.
Eftir að prentvélin kom til sögunnar um 1440 urðu bækur umtalsvert ódýrari. Meðan einn munkur gat afritað um þrjár til fjórar blaðsíður á dag, gat prentvélin prentað út meira en 3.000 blaðsíður.
Allt að 40 munkar lögðu nótt við nýtan dag við afritun bóka í stórum klaustrum.
Munkarnir voru undir miklu álagi að rita villulausan texta en rannsóknir hafa sýnt að miðaldabækur eru oft löðrandi í villum. T.d. slepptu munkar oft mörgum línum þegar þeir voru að skrifa upp bækur á tungumáli sem þeir ekki skildu
Spássíurnar voru oft nýttar til að kvarta. Munkarnir sem strituðu daglangt, þjáðust oft af bakverkjum og þurrki í augum, skrifuðu t.d.: „Mér er skítkalt“ og „Æ, bakverkirnir“ á spássíuna. Einn munkur var harla glaður við verklok: „Nú er ég búinn að afrita allt – í guðanna bænum skenkið mér drykk“.
Pennarnir voru gerðir úr m.a. málmi og fjöðrum fugla. Málmpennar gáfu þunna og nákvæma línu. Það var hægt að ydda pennana eftir þörfum hvers og eins.
Bókfellið var gert úr dýrahúðum sem voru sútaðar og strekktar. Stundum þurfti skinn af mörg hundruð dýrum í eina bók. Til að tryggja að gæðin væru sem mest héldu stærri klaustur eigin búfénað.
