Enska ljóðskáldið Percy Bysshe Shelley varð aðeins 29 ára gamall. Maðurinn lenti í óveðri þar sem hann sigldi úti fyrir ströndu Ítalíu ásamt tveimur vinum sínum í júlí árið 1822 og bátnum hvolfdi. Allir um borð drukknuðu.

Eiginkona hans Mary Shelley lifði milli vonar og ótta og beið frétta af örlögum eiginmannsins í tíu daga allt þar til líkin fundust.

Tekin var ákvörðun um að brenna lík Percys og sveit ítalskra hermanna var valin til að sjá um líkbrennsluna.

Einn sjónarvotta, rithöfundur að nafni Edward John Trelawny, góðvinur Percys, sagði hermennina hafa orðið að „drekka í sig kjark með því að súpa á koníaki“ til þess að geta meðhöndlað líkið sem var illa farið af sjóvolkinu.

Öllum til mikillar undrunar fann Trelawny hjarta Percys í öskunni að aflokinni líkbrennslunni og þrætan um þennan furðulega fund hófst.

Hjartað var varðveitt í silkisjali

Percy og Mary Shelley voru þekktir rithöfundar í þá daga og ferðuðust árum saman um Evrópu með vinum sínum. Það var í einni slíkri ferð, árið 1816 sem Mary skrifaði hryllingssöguna „Frankenstein“.

Þegar kalkað hjarta Percys kom í ljós í öskunni eftir líkbrennsluna var Mary staðráðin í að varðveita það sem minningu um mann sinn.

Edward John Trelawny hafði þá gefið hjartað vini Percys, rithöfundinum Leigh Hunt. Trelawny kvað Hunt hafa þrábeðið sig um að fá hjartað „vegna kærleika míns og vinar míns“.

Það var svo fyrst eftir að vinir Shelley-hjónanna höfðu skorist í leikinn sem Hunt samþykkti að láta Mary eftir hjartað.