Þegar fyrstu gufuskipin sigldu út á úthöfin um 1820 voru þau búin máttlitlum og óáreiðanlegum vélbúnaði.
Útgerðarmenn sem vildu tryggja að farskip sín næðu á áfangastað í tæka tíð vissu að bæta þurfti við möstrum og seglum.
Á sama tíma var ný gerð af seglskipum að koma fram. Þrímastra „klipparar“ – skip sem gátu klippt sig í gegnum öldurnar – voru með gríðarlegt flatarmál segla sem gerði þeim kleift að nýta vinda úr nánast öllum áttum.
Hraðamet var slegið þegar þessir „Clippers“ fluttu teuppskeru frá Kína til Evrópu og Ameríku.
Slíkar ferðir höfðu áður tekið minnst hálft ár en tóku nú aðeins um 100 daga.
Það var fyrst upp úr 1860 sem gufuskip urðu nógu öflug til að ógna seglunum.
Og allt fram til aldamótanna 1900 voru mörg kaupskip búin seglum til að spara kolin.
Seglskip eða gufuskip
Vindorka var ókeypis
- Hratt
- Gat siglt langt án þess að stoppa
- Meira farmrými
Vélar nýttust í öllum veðrum
- Geta stýrt á móti vindi
- Ekki háð vindi
- Fyrirsjáanlegur ferðatími
Árið 1850 var skjótasta leiðin frá austurströnd BNA til vesturstrandarinnar með seglskipum sem fóru fyrir suðurodda Suður-Ameríku.
Segl voru best í löngum ferðum
Á siglingaleiðum frá Asíu til Evrópu fram til 1860 voru seglskipin hraðskreiðari en gufuskipin, þegar tekið var mið af monsúnvindum. Á sumrin blésu vindar úr suðri en á vetrum úr norðri.
Kolaorkan sigraði á endanum
Þróun á sífellt betri vélbúnaði gerði gufuskipin síðan samkeppnishæfari. Árið 1869 var Súezskurðurinn tekinn í notkun sem skar margar vikur af ferðatímanum milli Evrópu og Asíu en hann reyndist vera of þröngur fyrir stór seglskip.
