Í raun réttri er hægt að fá krabbamein í hjarta, það gerist bara afskaplega sjaldan. Skráð tilfelli eru innan við eitt á hverja milljón íbúa á ári.

Frumur hjartans skipta sér nefnilega að öllu jöfnu ekki og eru að því leyti frábrugðnar svonefndum þekjufrumum sem yfirleitt marka upphafið að krabbameinsæxli.

Margar slíkar frumur fyrirfinnast hins vegar í lungum, þörmum og brjóstvef, svo og í húð og kirtlum.

Í hjartanu er ekki um neinar þekjufrumur að ræða, einungis hjartavöðvafrumur og bandvefsfrumur og þær frumutegundir eiga sjaldnast þátt í þróun krabbameins.

Krabbamein er hægt að rekja til erfðafræðilegrar skekkju í erfðaefni frumnanna.

Skekkjan gerir vart við sig þegar fruman skiptir sér en stökkbreyttar frumur skipta sér stjórnlaust og þá leikur enginn vafi á að um krabbamein er að ræða.

Þar sem milljónir frumuskiptinga eiga sér stað í þekjufrumum líkamans á hverri klukkustund er skiljanlegt að krabbamein sé algengast í þeim.

Þó gerist það nokkuð oft að krabbamein dreifi sér frá öðrum stöðum líkamans til hjartans.

Í um tíu af hundraði tilvika veldur banvænt krabbamein því að meinvörp eða dótturfrumur gera vart við sig í hjartanu.

Dæluvirkni hjartans gerir það að verkum að jafnvel góðkynja hnútar geta reynst hættulegir.

Stórir hnútar geta lokað fyrir blóðstreymi til annars hjartahólfsins sem svo getur leitt af sér hjartastopp.

Fátt eitt er vitað um það hvers vegna einn og einn fær krabbamein í hjarta.

Tilraunir með dýr hafa þó leitt í ljós að tilteknar hundategundir eru móttækilegri fyrir krabbameini í hjarta en aðrar tegundir.

Þetta kann að benda til þess að þessi ákaflega sjaldséði sjúkdómur geti verið arfgengur.