Almennt gildir að hætta stafar ekki af eldgosi nema þú búir í nágrenninu eins og á við núna í Grindavík. Erebusfjall á Suðurskautslandinu hefur gosið stöðugt frá 1972 og er nánast sérstaklega hættulaust. En nándin er reyndar ekki einhlít því mjög stór og mjög öflug sprengigos valda hættu á stóru svæði.

Árlega gjósa um 50 ofansjávareldstöðvar á hnettinum. Langflest gjósa basaltkviku sem sjaldnast veldur miklum vandræðum. Basalthraunkvikan rennur á jöfnum hraða en sjaldnast svo hratt að ekki sé hægt að forða sér á hlaupum.

Mesti hraði hraunrennslis á Mauna Loa á Hawaii er t.d. 16 km/klst. Í sumum gosum kemur þó upp líparít eða andesít. Þessar gerðir kviku eru seig- eða þykkfljótandi og geta myndað tappa í gosrásinni og þannig aukið þrýsting sem ekki losnar um fyrr en með sprengingu.

Hraunkvika er þó ekki það eina sem veldur hættu í eldgosum. Eldský glóðheitrar gjósku geta streymt niður fjallshlíðar á ógnarhraða eftir sprengingu í fjallinu. Slíkt eldský útrýmdi öllu lífi í rómversku borginni Pompei árið 79.

Eitraðar gastegundir geta líka komið upp í eldgosi. Slíkar eiturgastegundir eru taldar ábyrgar fyrir 3% allra dauðsfalla í tengslum við eldgos. Þetta þarf t.d. að hafa í huga ef skyldi gjósa aftur á Reykjanesinu rétt eins og í fyrri gosum þar og önnur sprungugos á Íslandi.

Síðast en ekki síst getur mikið regn hrundið af stað gjóskuskriðum. Slíkar skriður kostuðu 23.000 mannslíf við fjallið Nevado del Ruiz í Kólumbíu árið 1985.

Kvikan ákvarðar styrk gossins

Eldstöð gýs þegar þrýstingur í kvikuhólfinu verður mjög mikill. Mismunandi gerðir hraunkviku ákvarða framrás gossins og hættuna af því.