Við fáum D-vítamín frá sólinni og úr feitum fiski og vítamínið gagnast okkur við að vinna bug á öllum mögulegum sjúkdómum, allt frá geðrænum kvillum yfir í krabbamein. Þá kann D-vítamín einnig að vera lykillinn að því hvers vegna litarhaft okkar mannanna getur fengið á sig breytilegan lit, allt frá dökkbrúnum lit yfir í skærbleikan, þegar sólin skín á okkur.

D-vítamín laðast að ljósri húð

Sólskinsvítamínið D ræður mjög miklu um ólíkt litarhaft fólks, ef marka má vísindamenn, og stjórnar því hvers vegna húðlitur er jafn misjafn og raun ber vitni.

Þegar húðin fær á sig sólarljós framleiðir hún D-vítamín, sem er okkur svo mikilvægt og sem líkaminn notar m.a. til að vinna bug á sýkingum. Ljós húðlitur framleiðir miklu meira D-vítamín úr sólarljósi en við á um dökka húð og fyrir bragðið er einkar ákjósanlegt að vera ljós yfirlitum fyrir þá sem lifa á þeim stöðum þar sem sólin er spör á geisla sína.

Á hinn bóginn veitir dökk húð betri vörn gegn skaðlegum útfjólubláum geislum og hentar því vel þeim sem búa í grennd við miðbaug og fá á sig mikið af sól og vítamínum.

Eskimóar fá D-vítamín úr fiski

Þegar forfeður okkar fluttu búferlum frá Afríku yfir á kaldari breiddargráður, þar sem sólin er ekki eins örlát og ella, fór húð okkar að þróast í samræmi við birtustigið. Þetta táknar að húðin varð ljósari, því lengra mót norðri sem mennirnir fóru. Náttúruval réði því svo að þeir sterkustu, þ.e. þeir sem fengu nógsamlega af D- vítamíni, lifðu af.

Þessi kenning felur einnig í sér skýringu á því hvers vegna sumir íbúar á norðlægum slóðum, svo sem eins og eskimóar uppi við heimskautsbaug, eru samt sem áður dökkir á hörund: Þeir fá í sig svo mikið D-vítamín úr fiski og skeldýrum að þeir hafa ekki eins mikla þörf fyrir sólargeislana og ella. Á sumrin verða þeir hins vegar fyrir mikilli útfjólublárri geislun sem endurkastast í snjó og ís, og dökk húðin veitir góða vörn gegn geisluninni.

Við á Norðurlöndum fáum á hinn bóginn of lítið D-vítamín. Þessu þurfum við að breyta, því D-vítamín skiptir sköpum fyrir varnir líkamans.