Lofsteinagígar virðast alltaf tómir. En á því leikur enginn vafi að það hefur þurft stóra loftsteina til að skapa þessa stóru gíga og því má sem best velta fyrir sér hvað hafi orðið um loftsteininn sjálfan.
Skýringin felst að stórum hluta í stærð loftsteinsins og þeirri orku sem myndast við áreksturinn.
Sé loftsteinninn ekki mjög stór og að auki úr hörðu efni, svo sem járni eða hörðu bergi, lifir hann oft af. Í áranna rás hafa fundist mörg þúsund slíkir steinar og margir þeirra eru til sýnis á söfnum.
Í einstaka tilvikum verður jörðin fyrir barðinu á stórum loftsteinum, margra tonna þungum.
Áreksturinn verður þá mjög harkalegur og loftsteinninn tætist þá yfirleitt í sundur í smásteina eða brennur hreinlega alveg upp.
Mjög stórir loftsteinar heyra sem betur fer til undantekninga og lenda ekki á jörðinni nema á mörg þúsund ára fresti.
Þetta gerðist þó fyrir um 50.000 árum í Arizona í Bandaríkjunum. Þar skall til jarðar loftsteinn, sem var um 50 metrar í þvermál og 300.000 tonn.
Hraðinn við árekstrurinn hefur verið um 40.000 km/klst. Við áreksturinn losnaði orka sem samsvarar 2,5 tonnum af TNT-sprengiefni eða ámóta og 150 Hírósímasprengjur. Gígurinn sem myndaðist er rúmur kílómetri í þvermál.
Árið 1928 reiknaði stjörnufræðingurinn F.R. Moulton út að árekstursorkan hefði verið svo mikil að loftsteinninn sjálfur hefði alveg brunnið upp.
Enn er talið að Moulton hafi í meginatriðum haft rétt fyrir sér. Nýjustu tölvulíkön sýna að loftsteinninn hafi verið því sem næst alveg bráðinn áður en hann náði niður á yfirborðið og hafi úðast yfir nágrennið stórt ský málmagna.
Fyrir svo sem tveimur milljörðum ára skullu loftsteinar, um kílómetri í þvermál, til jarðar.
Í þessum tilvikum var áreksturinn svo öflugur að loftsteinarnir urðu að dufti. Málmarnir úr þeim blönduðust bergi á talsverðu dýpi. Nú er rekin ábatasöm námuvinnsla þar sem þessir loftsteinar skullu til jarðar.
