Bedúínar eru hirðingjar sem hafa lifað flökkulífi á einhverjum þurrustu og hrjóstugustu svæðum Mið-Austurlanda.
Forfeður þeirra stunduðu landbúnað og dýrahald á steppunum, þar sem nú er Sýrland svo snemma sem 6000 árum f.Kr. Það var þó fyrst á síðasta árþúsundinu fyrir f.Kr. sem bedúínar tóku að safnast saman í skipulegri ættbálka.
Jafnframt tóku þeir að innheimta skatt af þeim fjölmörgu verslunarvörum sem kaupmenn fluttu um svæði þeirra. Á móti hjálpuðu bedúínar kaupmannalestum við að komast yfir eyðimerkur á öruggan máta.
Bedúínar voru sem skapaðir fyrir erfitt líf í eyðimörkinni
Í mörg þúsund ár hafa bedúínar lagað sig að aðstæðum sem margir myndu telja óbærilegar. Farsæld þeirra fólst í búfénaði, skáldskap og ránsferðum.
Dýrin tryggðu líf þeirra
Kjöt, mjólk og ull frá geitum, kameldýrum og sauðfénaði skipti sköpum fyrir líf bedúína í eyðimörkinni. Einkum voru kameldýrin í hávegum höfð hjá bedúínum sem kölluðu dýrið „gjöfina frá guði“. Dýrin voru mikilvægur farkostur í torfærum eyðimörkunum og eins mátti éta þau þegar neyðin var hvað mest. Kameldýra-veðhlaup við brúðkaup og hátíðir átti auk þess sinn þátt í að tengja bedúínana saman.
Skáldskapur varðveitti fortíðina
Munnleg geymd skáldskapar var mikilvægasta list bedúína og þeir lögðu ríka áherslu á að varðveita vísdóminn sem fólst í ljóðum þeirra. Auk þess að vera listgrein voru ljóðin einnig nýtt til að flytja þekkingu til nýrri kynslóða en flestir voru þeir ólæsir. Ljóðin gátu m.a. greint frá helstu afrekum forfeðranna en einnig var að finna í þeim siðaboðskap til að tryggja dyggðugt líferni.
Bedúínar rændu alla
Ránsferðir á kaupmannalestir og aðra ættbálka var ríkur þáttur í menningu bedúína. Bedúínar beittu oft skyndiárásum á verslunarleiðangra kaupmanna, enda forðuðust þeir af öllum mætti að lenda í átökum við stóra heri. Einkum sóttust þeir eftir búfénaði.
„Starf okkar felst í að ráðast á óvini okkar, á nágranna okkar og jafnvel eigin bræður“, ritaði bedúínska ljóðskáldið al-Kutami.
Bedúínar settust að í öllum eyðimörkunum
Á næstu öldum og árþúsundum dreifðust bedúínarnir – og stórar hjarðir þeirra af geitum og kameldýrum – til nær allra eyðimerkursvæða í Mið-Austurlöndum og Norður-Afríku. Á svæðum þar sem aðrir þjóðflokkar gátu ekki lifað af.
Þessir harðskeyttu bedúínar voru hins vegar meistarar í að ná sem mestu út úr afar takmörkuðum auðlindum eyðimerkurinnar og stundum bættu þeir sér upp skort á aðföngum með því að ræna kaupmannalestir eða aðra ættbálka.
Flestir bedúínar hættu hefðbundnum lifnaðarháttum sínum á 19. og 20. öld.
Þetta flökkulíf bedúínanna var þó þyrnir í augum valdhafa Mið-Austurlanda sem áttu erfitt með að hafa stjórn á hirðingjunum og heimta skatt af þeim.
Á 19. öld innleiddu Ósmanar sem réðu þá ríkjum í Mið-Austurlöndum, nýja löggjöf. Þessi nýja löggjöf fól í sér flutning framandi þjóðflokka til eyðimerkursvæða og þvingaði á sama tíma marga bedúína til að taka upp fasta búsetu.
Síðan hafa stöðugt fleiri gefist upp á hefðbundnu lífi bedúína og frá því upp úr 1950 lifa nú langflestir bedúínar í stórborgum Mið-Austurlanda. Þar leitast þeir ennþá við að halda í hefðir forfeðra sinna, m.a. með menningarhátíðum og skemmtiferðum út í eyðimerkur.
