Hin ósýnilega geislun sólar samanstendur af innrauðu og útfjólubláu ljósi sem uppgötvaðist með aðeins eins árs millibili. Árið 1800 klauf þýski tónlistarmaðurinn og stjörnufræðingurinn William Hurschel (1738 – 1822) sólarljósið í alla liti regnbogans með glerstrendingi. Síðan mældi hann hitastigið í mismunandi litum og uppgötvaði að heitasta hluta litrófsins var að finna utan við rauða og sýnilega svæðið. Hann nefndi þessa ósýnilegu geisla hitagæfa geisla – síðar voru þeir nefndir innrauð geislun.

Útfjólublá geislun uppgötvaðist árið 1801 af þýska eðlisfræðingnum Johann Wilhelm Ritter (1776 – 1810). Hann hafði fregnað af innrauðu geisluninni og vildi kanna hvort einnig væri að finna ósýnilega geislun í hinum enda litrófsins. Við rannsóknina notaði hann silfurklóríð sem hefur þann eiginleika að það dökknar þegar það verður fyrir ljósi. Ritter uppgötvaði að þessi efnahvörf voru hvað ákáfust þegar silfurklóríðið varð fyrir fjólubláa ljósi litrófsins. Hann nefndi þessa nýju geislun efnageislun, en síðar var tekið upp heitið útfjólublá geislun. Bæði innrauð og útfjólublá geislun hafa sömu eiginleika og ljós – en eru ekki sýnileg.