Kjúklingurinn andar ekki gegnum gogginn fyrr en rétt áður en hann klekst úr egginu.
Þegar unginn er fullþroskaður goggar hann fyrst gat á himnuna innan við skurnina og andar að sér lofti úr litlum loftvasa í egginu. Því næst hamrar hann sig í gegnum skurnina sjálfa. Fóstrið hefur þó þörf fyrir súrefni allan tímann sem þroskinn tekur og það er skurnin sem sér fóstrinu fyrir súrefni.
Eggskurn má kalla einhverja merkustu uppfinningu þróunarsögunnar og það voru eiginleikar hennar sem á morgni tímans gerðu dýrum fært að leggja undir sig þurrlendið.
Hrogn fiska og kartna eru hlaupkennd og vernda því ekki fóstrið fyrir uppþornun. Þessi egg verða þess vegna að klekjast í vatni. Með tilkomu skurnarinnar varð eggið vatnshelt og fóstrið öruggt í forðabúri vatns og næringarefna. Að auki veitti skurnin vörn gegn örverum og að nokkru gegn höggum. En hvernig átti fóstrinu að berast súrefni?
Í öllum eggjum er þessi vandi leystur á sama hátt. Skurnin hleypir súrefni í gegn en ekki vatni. Í skurn hænueggs eru 8.000 hárfín loftgöt. Af skurninni eru 3% prótín en 97% steinefni – einkum kalsít.
