Sú staðreynd að enska skuli nú vera útbreiddasta tungumálið, stendur í nánu samhengi við stofnun og úbreiðslu breskra nýlendna.

Um aldamótin 1600 var enska aðeins töluð í Englandi og suðaustur-hluta Skotlands. Aðeins um 7 milljónir manna voru enskumælandi.

En í upphafi 17. aldar jókst áhugi Englendinga á verslun og nýlendum.

Jafnframt því sem Englendingar lögðu undir sig landsvæði og stofnuðu nýlendur í fjarlægum heimshlutum, breiddist tungumálið út.

Þegar breska heimsveldið stóð í mestum blóma, upp úr 1920, náði það yfir nærri fjórðunginn af þurrlendi á hnettinum og svipað hlutfall af fólksfjöldanum.

Auk Stóra-Bretlands náði þetta veldi m.a. yfir Kanada, Ástralíu, Pakistan, Indland, mörg smáríki í Asíu svo sem Ceylon (nú Shri Lanka) og stóra hluta af Afríku.

Nú er enska útbreidd víða um heiminn og aðaltungumálið t.d. á Írlandi og í Bandaríkjunum, Nýja-Sjálandi, Kanada og Ástralíu.