Í gær safnaðist múgur og margmenni á Vauxhall-brautarstöðinni í London. Allt þetta fólk var saman komið til að verða vitni að stórfenglegum tímamótum og horfa á skák teflda um ritsíma.

Fólk hópaðist saman við taflborð framan við ritsímastöðina, en frá henni sendu bestu skákmeistarar landsins leikina á Morse-kóða til Gosport í 130 km fjarlægð.

Margir þekktir Bretar voru í skákliðinu í London en skákmeistarinn Howard Staunton var meðal andstæðinganna við hinn enda ritsímalínunnar. Það ríkti mikil spenna þennan vordag.

Allar efasemdir voru þurrkaðar út áður en sjálf skákin hófst, þegar einn áhorfenda lét senda skeyti til vinar síns sem ætlaði að fylgjast með í Gosport. Áhorfandinn spurði hvort vinurinn kæmist í mat í London fyrir kvöldið. „Já, klukkan 5.“ Þannig hljómaði svarið sem skömmu síðar tikkaði úr ritsímatækinu á Vauxhall-stöðinni.

Þetta reyndist þó ekki raunhæft, því skákin varð löng og leikur eftir leik barst um ritsímalínuna fram og til baka. Eftir sjö og hálfan tíma endaði skákin með jafntefli, sem olli bæði þátttakendum og áhorfendum nokkrum vonbrigðum.

Engu að síður hrifust menn mjög af þessum tímamótaviðburði, sem í einni svipan hefur breytt heiminum og ritsíminn hefur stytt tímann frá hugsun til aðgerðar svo um munar.
Fjarskák er út af fyrir sig ekki nýtt fyrirbrigði. Öldum saman hafa hástéttarmenn teflt bréfskák – t.d. tefldi Hinrik 1. Bretakonungur þannig við Lúðvík 6. Frakkakonung þegar á 12. öld.

En vegna þess hve bréf voru lengi að berast gátu liðið mörg ár áður en skákinni lauk. Með ritsímanum er því runninn upp nýr tími í sögu fjarskákarinnar.