Í menningarheimi nútímans getur myrkfælni virst hjákátleg og fyllilega óþörf. Ótti við myrkrið á þó rætur í þróunarsögunni og hefur átt þátt í að tryggja öryggi mannkynsins.
Ástæðunnar er að leita í því hvernig við beitum skilningarvitunum. Frummenn voru af dýrategund sem var á ferli á daginn og það hefur þróað sjónina þannig að hún virkar best í dagsbirtu alveg upp í 10.000 lux.
Þegar dimmir aðlagast augun og verða 300 sinnum ljósnæmari en þrátt fyrir það er nætursjón okkar ekki upp á marga fiska.
Myrkrið virkjar á óttastöð heilans
Hvar: Eins og alvarlegri ógnir skapar myrkrið ótta. Óttatilfinning myndast í möndlunni, lítilli heilastöð sem virkjar óttaviðbrögð.
Hvernig: Nýrnahetturnar losa adrenalín og noradrenalín. Þetta örvar hjartslátt, svitamyndun og hækkar blóðsykur.
Af hverju: Sjónskynið er það sem við notum mest. Þegar myrkrið byrgir okkur sýn verðum við veikari fyrir.
Við 1 lux náum við enn að greina umhverfi en mörg dýr sjá mun betur í myrkri.
Venjulegur húsköttur sér við 0,125 lux eða áttunda hluta þess ljóss sem við þurfum. Nætursjón uglunnar er svo aftur tífalt betri en kattarins og saurbjöllum duga 0,0001 lux.
Formæður okkar og forfeður hafa þurft að varast rándýr, eiturslöngur og skordýr. Myrkfælnir einstaklingar hafa átt betri möguleika til að lifa af en þeir sem fóru óhræddir út í myrkrið. Myrkfælnin er sem sagt þróunarsögulegur arfur sem við berum enn í okkur.
