Hlutir fá í sig svokallað stöðurafmagn annað hvort við að missa eða taka til sín rafeindir og fá þar með rafhleðslu. Hár fær t.d. jákvæða hleðslu við núning við ullarpeysu því hárið gefur frá sér rafeindir.
Jákvæð hleðsla hrindir frá sér jákvæðri hleðslu og þess vegna standa hárstráin í allar áttir í viðleitni sinni til að forðast hvert annað. Hendur losa alltaf rafeindir þegar við snertum eitthvað. Þess vegna fáum við stundum létt stuð þegar við opnum bílinn, því rafeindir skjótast þá úr málminum í höndina.
Stöðurafmagn minna í röku lofti
Efni hafa mismikla tilhneigingu til að losa rafeindir. Ullarpeysa sem núið er við glerrúðu tekur til sín rafeindir frá glerinu og fær neikvæða hleðslu. Sé peysunni aftur á móti núið við plast eða polýester losar hún frá sér rafeindir og verður jákvætt hlaðin.
Vatn er góður rafleiðari og þess vegna dregur rakt loft oft úr stöðurafmagni. Að vetrarlagi er loftið þurrara og því meira um stöðurafmagn.
Svona myndast stöðurafmagn
1: Sum efni, t.d. ull og plast eiga létt með að losa rafeindir eða taka þær til sín og þessi efni hafa því oft í sér stöðurafmagn.
2: Blöðru og ullarpeysu nuddað saman. Plastið stelur rafeindum úr ullinni og blaðran fær jákvæða hleðslu en peysan neikvæða.
3: Umframrafeindir á yfirborði blöðrunnar ýta frá sér rafeindum á veggnum en jákvæðu eindirnar í veggnum, róteindirnar, draga blöðruna að sér, þar eð jákvæðir og neikvæðir pólar dragast hvor að öðrum.
Stöðurafmagn er nýtanlegt
Nanórafalar geta breytt orku frá nánast öllum líkamshreyfingum í rafmagn. Þannig er t.d. hægt að nýta stöðurafmagn.
Blaðra sveigir vatnsbunu
Blaðra sem hlaðin er neikvæðu stöðurafmagni getur sveigt vatnsbunu til.
Í vatnssameind eru tvær vetnisfrumeindir og ein súrefnisfrumeind. Vetnið hefur jákvæða hleðslu og þar eð jákvæðar eindir eru fleiri en neikvæðar, reyna þær að nálgast blöðru með neikvæða hleðslu.
