Í tómarúmi fer ljós á gríðarlegum hraða, 299.792.458 metra á sekúndu. Þegar ljósgeisli fer í gegnum efni á borð við gler hægir örlítið á því. Ástæðan er sú að frumeindir efnisins dreifa ljósinu og það fer því krókaleiðir í gegn. Þetta getur helmingað hraðann.

Í tímamótamarkandi tilraunum tókst Lene Hau við Harvardháskóla þó að hægja miklu meira á ljósinu og jafnvel fá það niður í kyrrstöðu. Hún notar ofurkælt ský úr natríumfrumeindum, svo kalt að hitastigið er innan við milljónasta hluta úr gráðu yfir alkuli – mesta kulda sem gerlegt er að ná. Í alkuli eru allar frumeindir kyrrstæðar.

Svo kalt natríumský er þó eitt og sér ekki nóg til að stöðva ljósið. Skýið er ekki gegnsætt en séu natríumfrumeindirnar lýstar með vandlega stilltum stýrileysi, taka þær á sig sérstakt skammtafræðilegt ástand sem hleypir ljósgeisla inn í skýið.

Ljós er gert úr massalausum ljóseindum. Þegar þær koma inn í skýið eru þær umkringdar frumeindum sem binda sig við þær. Þyngd frumeindamassans hægir hraustlega á þeim, ekki ósvipað og ef við hugsum okkur hlaupara sem reyndi að hlaupa með poka fullan af blýi.

Í sameiningu skapa stýrileysirinn og frumeindirnar einstæða, sjónræna eiginleika: Þegar ljósgeisli berst inn í skýið hægir hann gríðarlega á sér og pressast saman og nýjar ljóseindir sem berast inn í skýið ná þeim sem á undan komu. Ljósgeisli sem var meira en kílómetri að lengd pressast saman og verður styttri en þykkt skýsins sem þó er aðeins nokkrir hundruðustu úr millimetra.

Meðan ljósgeislinn er inni í skýinu nær hann aðeins 17 metra hraða á sekúndu. En um leið og ljósið sleppur út hinum megin fer ljósgeislinn aftur á fyrri hraða, nærri 300.000 km á sekúndu og um leið tognar aftur á geislanum.

Sé slökkt á stýrileysinum fangast ljósið og er kyrrt inni í skýinu. En þegar aftur er kveikt á stýrileysinum, skila natríumfrumeindirnar þeim upplýsingum. Þá endurmyndast ljósgeislinn og heldur áfram ferðinni. Kalt natríumský mætti því nota sem umferðarmerki með því að stöðva ljós og sleppa því svo aftur.