Eina systir Kristjáns 4., Anna prinsessa, var trúlofuð skoskum konungi að nafni Jakob 6. Árið 1589 var ætlunin að sigla með hana frá Kaupmannahöfn í brúðkaup hennar í Edinborg en skipin 13 sem tóku þátt í brúðarför prinsessunnar lentu hins vegar í óteljandi óhöppum.

Í Kaupmannahöfn var prinsessan kvödd með viðhafnarskotum og þá þegar átti fyrsta óhappið sér stað þegar tveir fótgönguliðar fórust af slysförum. Næsta dag sprakk ein af fallbyssum skipsins í loft upp með þeim afleiðingum að einn sjómaður fórst.

Þegar flotinn lagðist að höfn við virki í nágrenni við borgina Kristjánssand í Noregi fóru tvö skipanna að leka. Einn bátsmaður drukknaði og háseti kramdist til dauða milli skipanna tveggja. Óhöppunum hafði þó engan veginn linnt. Þegar skipin komu út á Norðursjó neyddi gífurleg haustlægðin þau til að snúa við og leita vars í höfn.

Á þessu stigi voru margir farnir að gera sér grein fyrir að bölvun hvíldi á brúðarförinni. Flotinn varð að tilkynna Jakobi 6. sem beið brúðar sinnar óþolinmóður, að hann yrði að koma til Noregs, því vindurinn væri honum hagstæður í þá áttina en Dönunum óhagstæður.

Skoski konungurinn sigldi því til Kristjaníu (Óslóar) þar sem parið gekk í hjónaband 23. nóvember 1589. Að brúðkaupinu loknu dvöldu þau þann vetur í Kaupmannahöfn. Hér hefði sögunni mæta vel geta verið lokið ef ekki hræðslan við nornir hefði verið allsráðandi á 16. öld.

Pyntingar kölluðu fram játningar

Margir töldu að handbendi djöfulsins hefðu reynt að hindra brúðarförina og Jakob 6. var sama sinnis. Hann var þess full viss að nornir hefðu reynt að ná tangarhaldi á honum allar götur frá því hann var krýndur sem ungabarn.

Í júlí árið 1590 voru níu danskar konur og einn karl ákærð fyrir galdra. Öll viðurkenndu, eftir pyntingar, að hafa falið litla djöfla í bjórtunnu sem siglt var með í einu skipanna sem tóku þátt í brúðarförinni.