Þegar við hlæjum upphátt draga magavöðvarnir sig taktfast saman og þrýsta á líffærin, þar á meðal blöðruna.
Jafnframt missum við að hluta þá stjórn sem við annars höfum á öðrum vöðvum líkamans. Þetta gildir m.a. um lokunarvöðva þvagrásarinnar sem yfirleitt opnast og lokast samkvæmt skipunum okkar.
Úr þessu getur orðið aðkallandi þörf fyrir klósettheimsókn eða jafnvel skyndilegt óhapp, ýmist lítið eða stærra.
Óæskileg þvagþörf hefur áhrif á konur
Fólk sem stríðir við ósjálfráð þvaglát vegna hláturs getur átt við svipaðan vanda að stríða þegar það t.d. hnerrar, prumpar eða er að leggja sig fram í íþrótt. Þetta hefur verið nefnt streituþvaglát.
Bandarísk samtök segja um 7% fólks verða fyrir streituþvaglátum en konur eru í miklum meirihluta, m.a. vegna þess að fæðingar auka áhættuna.
Grindarbotn heldur þvagi
Hvar:
Óstyrkur grindarbotn eykur hættu á ósjálfráðum þvaglátum en þjálfun grindarbotnsvöðvanna getur komið í veg fyrir óhöpp.
Hvað:
Grindarbotnsvöðvarnir eru litlir og ámóta þykkir og vör. Þá má þjálfa án þess að hreyfingin sjáist í gegnum föt.
Hvernig:
Með klemmuhreyfingu eru vöðvarnir við endaþarm og þvagrás dregnir saman.
Rannsóknir hafa til viðbótar sýnt að grindarbotninn bregst við virkni í vörum og vöðvum sem sveigja hálsinn.
Þetta þýðir að hin klassíska hláturstelling, þegar þú skellihlærð og hallar höfðinu aftur á bak, dregur mjög úr hæfninni til að halda þvagi.
Skyldar hreyfingar, svo sem við hósta geta einnig leitt til ósjálfráðs þvagláts. Vísindamenn hafa líka fundið skýr tengsl milli reykinga og streituþvagláta.
