Við fyrstu sýn virðast aðrar plánetur í sólkerfinu ekki skipta miklu máli fyrir jörðina. Við erum á braut um sólina og það er orka hennar sem gerir lífi kleift að dafna á þessum dásamlega hnetti okkar. En samsetning sólkerfis okkar – og þá ekki síst staðsetning annarra pláneta í sólkerfinu – skiptir í raun sköpum fyrir það að líf skuli hafa kviknað og náð að þróast.

Fyrst og fremst ræður það úrslitum að Júpíter skuli ekki vera nær sólu en raun ber vitni. Í mörgum fjarlægum sólkerfum hafa risaplánetur eins og Júpíter smám saman endað á sporbrautum nærri stjörnum sínum. Ef hið sama hefði gerst með Júpíter, hefði gasrisinn annað hvort gleypt í sig jörðina eða þeytt henni lengst út í geim.

Tölvulíkön sem herma eftir þróun sólkerfisins, sýna auk þess að Satúrnus, Úranus og Neptúnus hafi upprunalega verið mun nær sólu. Á ákveðnu 100 milljón ára tímaskeiði ríkti mikil ringulreið og þessir risar færðust á brautir fjær stjörnu okkar. Einnig má vera að þá hafi fimmta plánetan slöngvast lengst út fyrir sólkerfið. Hefði þetta kaótíska skeið varað lengur eða verið öflugra er víst að sólkerfið liti allt öðruvísi út.

Í flestum sviðsmyndum hefði einhver gasrisanna gleypt jörðina, hún endað sem skraufaþurr og óbyggilegur hnöttur eða jafnvel fengið svo mikið vatn að hún hefði verið hulin hafi.

Júpíter sópaði til sín smástirnum og halastjörnum

Saga jarðar er að miklu leyti mótuð af árekstrum við smástirni og halastjörnur. Öflugt þyngdarsvið Júpíter hefur hins vegar sogað til sín lang stærstan hluta slíkra óboðinna gesta. Það þýðir að líf hefur samt sem áður náð að kvikna og þróast þrátt fyrir fjölmarga árekstra.

Það vatn sem er til staðar á jörðinni er nauðsynlegt fyrir allt líf en það hefur borist hingað með halastjörnum. Of fáir árekstrar hefðu mögulega komið í veg fyrir að líf gæti dafnað hér og of margir árekstrar hefðu getað gert útaf við það líf sem náði þó að kvikna.