Í gegnum tíðina hafa konur frá nokkrum menningarheimum klæðst buxum.
Til dæmis klæddust konur í Kína til forna fötum líkum buxum og á forngrískum leirpottum frá um 470 f.Kr. má sjá myndir af buxnaklæddum kvenkyns bardagaköppum.
Buxur voru sérstaklega vinsælar hjá hirðingjafólki sem ferðaðist um á hestbaki – t.d. hinir írönsku Skýþar.
Á Vesturlöndum sáust buxur fyrst í fataskápum kvenna ekki fyrr en um miðja 19.öld.
Kvenréttindakonan Amelia Bloomer talaði fyrir fataumbótum og taldi að konur ættu að losa sig við m.a. korselettið og langa og þunga kjóla sem hömluðu mjög hreyfingum kvenna.
„Fatnaður konu ætti að fylgja óskum hennar og þörfum,“ sagði hún.
Í kjölfar yfirlýsingar Ameliu jókst fjöldi fylgjenda hennar sem á árunum um 1850 saumuðu ýmiss konar buxur.
Vinsælastar voru hinar svokölluðu bloomers – nefndar eftir Ameliu Bloomer. Þær samanstóðu af rúmgóðum og víðum buxum með tyrknesku sniði með stuttu pilsi utan um.
Amelia Bloomer byrjaði fljótlega að klæðast þessum nýju buxum og talaði vel og hlýlega um þær við marga af fylgjendum sínum.
Sumarið 1851 breiddist þessi nýja tíska út eins og eldur í sinu í Bandaríkjunum og var lýst sem uppreisn gegn hefðbundinni Parísartísku.
Þrátt fyrir mikla athygli var mótstaðan við Bloomer-buxur þó enn mikil og buxur þóttu ekki félagslega ásættanlegar fyrir konur fyrr en um miðja 20. öld.
