Miðaldir: Kökurnar leiddu hugann frá hríðum
Á miðöldum var fæðing félagslegur viðburður og sú sem var að fæða hafði stöðugt kvenkyns ættingja, vinkonur, nágranna og aðstoðarmenn sér við hlið.
Gestunum var boðið upp á öl og kökur sem verðandi móðir hafði sjálf bakað.
Kökurnar áttu að leiða huga þeirra frá sársaukaópum konunnar í hríðunum við yfirstandandi fæðingu.
Kakan innihélt jafnan mikið af eggjum og öðrum nærandi góðgæti sem átti einnig að styrkja konuna eftir fæðingu.
Ljósmóðirin var mikilvægasti aðstoðarmaðurinn. Prestur þurfti að samþykkja aðstoðarfólk í fæðingunni, en þeir þurftu að heita því að naflastrengur og legkaka væru ekki fjarlægð, því það mátti nýta til í ýmsa galdra.
Karlmenn fengu engan aðgang að fæðingarstofunni. Það var fyrst þegar ljósmóðirin hafði þvegið barnið sem faðirinn fékk leyfi til að hitta afkvæmi sitt.
Kostur:
Aðstoðarfólkið hafði margra ára reynslu og höfðu flestir verið viðstaddir ótal fæðingar. Því gátu þeir brugðist við hverju því sem á bjátaði.
Ókostir:
Hjátrú og misskilningur réði ríkjum. Án læknisfræðilegrar þekkingar gat aðstoðarfólkið borið sig rangt að. Ýmis konar misgáfuleg húsráð og bábiljur gátu skaðað konuna.
Bæði hin fæðandi og aðstoðarmenn hennar þurftu á vökva að halda. Ölið efldi andann ef fæðingin dróst á langinn
17. öld: Börnin voru toguð út með skeiðum
Nánast allir á 17. öld þekktu til kvenna sem höfðu látist í fæðingu.
Oftast stafaði andlátið af því að barnið sat fast í fæðingarveginum, en þann vanda leysti hinn franski hárskeri og skurðlæknirinn Peter Charmberlain á snjallan máta. Hann hannaði töng sem samanstóð af tveimur skeiðum sem voru búnar handfangi.
Aðstoðarfólkið kom skeiðunum fyrir utan um höfuð barnsins og síðan gat það togað barnið út.
Chamberlain gætti uppfinningar sinnar svo rækilega að hún varð ekki opinber fyrr en um 100 árum síðar.
18. öld: Fæðingarstólar gengu í arf
Þegar nálgaðist fæðinguna settist konan í fæðingarstól. Stóllinn var með áfast fótstig og sessan var með stóra rauf til að taka á móti barninu.
Með því að setjast upp gat konan nýtt þyngdarkraftinn í lokafasa fæðingarinnar.
Velmegandi konur áttu sinn eigin stól sem gekk í arf frá kynslóð til kynslóðar.
Aðrar fengu lánaðan stól frá ljósmóðurinni. Slíkan stóli mátti leggja saman til að létt væri að flytja hann.
