Eins og flestir aðrir á 17. og 18. öld óttaðist franski Sólkonungurinn heit böð.
Helstu læknar þessa tíma höfðu nefnilega réttilega komist að því að hitinn opnaði svitaholurnar.
Það töldu þeir gera líkamann móttækilegri fyrir alls kyns sjúkdómum sem leyndust í vatninu, einkum þegar það var ekki á hreyfingu.
Sagt var að Plágan mikla hafi dreifst út með þessum hætti.
Sólkonungurinn er engu að síður talinn hafa verið afar hreinlátur enda fór hann í „þurrt bað“ á hverjum morgni þar sem þjónustufólkið þvoði líkama hans með svokölluðu aqua vitae – etanóli sem samanstóð af um 90% alkóhóli.
Einungis andlit hans fékk pínulítla skvettu af köldu vatni. Þessir daglegu þvottar dugðu þó ekki á alræmda andfýlu og svitalykt Lúðvíks 14.
Hinn hræðilegi fnykur í Versölum ofbauð meðal annars Voltaire. Versalir, aðalsetur frönsku konungsfjölskyldunnar frá 1682, voru einnig alræmdir fyrir viðbjóðslegan daun. Höllin hafði einungis fáein salerni fyrir um 4.000 manns sem bjuggu þar og algengt var að þjónustufólkið gengi örna sinna í hornum og skúmaskotum.
Til þess að losna við svitafýluna skipti hann um skyrtur þrisvar sinnum á degi hverjum og var svo heltekinn af ilmvötnum að hann var kallaður „hinn sætangandi“.
Hann fyrirskipaði konunglegum ilmvatnsgerðarmönnum að skapa nýja angan þannig að hann hefði sérstakt ilmvatn á hverjum degi vikunnar og hann lét hreinsa klæði sín í blöndu af m.a. rósarvatni, jasmíni og múskolíu.
Á síðustu árum lífs síns notaði Lúðvík fjórtándi þó einungis ilmefni úr appelsínublómum. Sumir sagnfræðingar telja að þessi gegndarlausa notkun hafi framkallað ofnæmi fyrir mörgum af hefðbundnum innihaldsefnum í ilmvötnum þess tíma.
