Eftir svo sem fjóra milljarða ára hefur sólin nýtt allan vetnisforða sinn og þá mun hún þenjast út og breytast í rauða risastjörnu sem nær alla leið þangað út í sólkerfið þar sem jörðin er nú. Þegar að þessu kemur er alveg ljóst að sólin gleypir í sig bæði Merkúr og Venus en örlög jarðarinnar að því er þetta varðar eru nokkuð óvissari. Þegar sólin tútnar út, missir hún samtímis nokkuð af massa sínum og getur því ekki lengur haldið alveg jafn föstu taki á reikistjörnunum. Gasið sem þá streymir frá sólinni gæti jafnframt átt þátt í að ýta hnettinum út fyrir seilingarfjarlægð sólarinnar. Jörðin sleppur þannig kannski við að lenda í gini sólarinnar en endar þess í stað ævina sem kolbrunninn hnöttur á braut rétt hjá risastjörnunni. En hvort heldur sem gerist munu dauðateygjur sólarinnar óhjákvæmilega eyða öllu lífi á hnettinum.
Þegar sólin þenst út hækkar hitastigið á yfirborði hennar, en um 250 milljón árum síðar skreppur þessi rauði risi saman og myndar hvítan dverg, á stærð við jörðina. Þær reikistjörnur sem eftir verða, lenda þá í frystikistu geimsins og að þessu sinni að eilífu.
