Geislunin frá sprengjunum yfir Hírósíma og Nagasakí 1945 varð mörgum að bana en tiltölulega lítil geislavirkni varð þó eftir. Ástæðan er sú að mest var af gammageislun sem hverfur fremur hratt. Um 10% var nifteindageislun sem getur valdið geislavirkni í efnum og um leið skilið geislavirkni eftir á svæðinu. En 80% af þeirri geislun hvarf þó strax á fyrsta sólarhringnum vegna þess að geislavirku efnin brotnuðu niður. Að auki sprungu sprengjunar í 500 metra hæð og megnið af geislavirkninni barst því upp í gufuhvolfið með hitauppstreyminu.

Slysið í Tjernobyl varð hins vegar þannig að gufusprenging reif gat á kjarnakljúfinn. Í eldsvoðanum sem fylgdi slapp mikið af geislavirku efni út í umhverfið. Reykurinn varð öflugastur rétt við slysstaðinn og steig ekki jafn hátt og við sprengingarnar. Geislavirkt úrfelli varð því mikið í grennd við kjarnorkuverið og Tjernobyl varð hættulegt búsvæði í mörg ár.