Marglyttur eru 94-98% vatn og að fráteknum fáeinum söltum, einkum súlfati, sem marglytturnar losa sig við, er vatnið í þeim alveg jafn salt og vatnið í hafinu. Það er sem sagt ekki til neins að drekka úr marglyttum, sé maður vatnslaus á hafi úti. Um það gildir hið sama og að drekka sjó.
Marglyttur og önnur holdýr eiga í vandræðum með að halda sér nógu hátt í vatninu. Í líkamanum eru engir vöðvar tengdir við beinagrind eða aðra harða líkamshluta, sem geta gert þessum dýrum kleift að beita öflugum sundtökum til að halda sér í réttri hæð.
Marglytturnar hafa heldur ekki loftvasa né fitu til að lyfta sér upp. Þær hafa því fundið sína eigin lausn og hún felst í því að halda nánast sama ástandi í líkamanum og umhverfinu. Tilraunir hafa sýnt að lyftigeta holdýra stjórnast af saltmagni.
Sé holdýr flutt úr saltríku vatni í saltminna vatn, sekkur það til botns, en sé tilrauninni snúið við, flýtur holdýrið upp á yfirborðið. Breytist selta sjávar skyndilega hefur það svipuð áhrif á marglyttu og að rekast á vegg. Marglyttur geta hins vegar breytt saltmagni líkamans á skömmum tíma og eftir einn til tvo klukkutíma geta þær aftur hreyft sig eðlilega í vatninu.
Sumar tegundir holdýra þykja reyndar hinn besti matur og eru mikilvægur prótíngjafi, t.d. í Kína, Víetnam og Kóreu. Holdýrin eru þó ekki borðuð hrá, heldur þurrkuð og síðan soðin.
