Þyrlur geta tekið eldsneyti á flugi á sama hátt og önnur loftför.
Bensínið er leitt um slöngu sem látin er síga frá birgðavélinni. Á enda slöngunnar er stór trekt og í henni er tengibúnaður sem læsist við áfyllingarstút þyrlunnar, en sá stútur þarf að vera mun lengri en á venjulegum flugvélum til að þyrluspaðarnir rekist ekki í eldsneytisslönguna.
Þar eð þyrlur fara hægar yfir en vængjavélar er nauðsynlegt að birgðavélin hafi þann eiginleika að gera flogið tiltölulega hægt.
Þyrlur geta einnig tekið eldsneyti frá skipi, en slíkt getur verið nauðsynlegt, t.d. við leit langt úti á sjó. Í slíkum tilvikum er eldsneytisslangan einfaldlega hífð upp og inn í þyrluna þar sem hún er tengd við tankinn.
En hvort heldur það er þyrla eða vængjavél sem tekur eldsneyti í lofti, krefst aðgerðin mikillar einbeitingar flugmannsins. Dælingin sjálf tekur aðeins fáeinar mínútur en engu að síður þarf iðulega að gera hlé á henni, t.d. vegna skyndilegrar ókyrrðar í lofti.
En bensín sem feykist út í loftið við slíkar aðstæður, gufar mjög fljótt upp vegna hraða flugvélanna.
Það eru einkum herflugvélar og þyrlur sem fyllt er á í lofti og tilgangurinn fyrst og fremst að auka flugþolið.
