Vissulega mætti ætla að hin ójafna skipting þurrlendis og hafsvæða ylli því að norðurhluti hnattarins væri þyngri en suðurhlutinn. En reyndar heldur jörðin sér í ágætu þyngdarjafnvægi. Ástæðuna nefna jarðfræðingar flotjafnvægi eða „isostasy“.

Þegar fellingafjöll myndast eða meginland færist til safnast um leið upp mikið berg á ákveðnum stað.

Þungi bergsins ryður öðrum efnum frá sér en það gerist á miklu dýpi, að líkindum 100-350 km dýpi þar sem bergkvikan er fljótandi. Þannig jafnast út aukinn þungi jarðskorpunnar þar sem hún er þykkust.

Ísaldirnar eru einkum gott dæmi um flotjafnvægi. Á síðustu ísöld mynduðust ógnarlegir jöklar á norðurhveli, svo þungir að land undir þeim sökk niður á við um mörg hundruð metra. Þegar ísaldarjöklarnir bráðnuðu og þungi þeirra hvarf, færðist kvika í möttlinum til baka og við það lyftist landið aftur.