Balí er hluti Indónesíu og í rannsókn sem gerð var allmörgum árum reyndist Indónesía eina landið af þeim 75 sem rannsóknin náði til, þar sem fólk grét ekki í tengslum við andlát.
Á Balí má þvert á móti sjá fólk ganga um brosandi eða jafnvel hlæjandi og segja frá andláti ástvinar.
Hafi t.d. ung kona misst eiginmann sinn er haft í flimtingum að heimurinn sé fullur af karlmönnum og hún muni fljótlega finna sér nýjan.
Fyrir Evrópubúa er auðvelt að túlka þetta sem tilfinningakulda og margir mannfræðingar hafa reyndar einmitt gert það.
En norski mannfræðingurinn Unni Wikan hefu þó sett fram aðra kenningu.
Þegar fólk á Balí brosir við dauðanum, er ástæðan sú að það álítur að sorgin myndi að öðrum kosti valda því sjúkleika.
Hugsunin sem hér býr að baki er sú að líkamlegir kvillar eigi uppruna í sálarlífinu og ef sorg og neikvæðar tilfinningar nái yfirhöndinni muni það leiða til veikinda.
Áfallahjálp og sorgarmeðferð í vestrænum skilningi er sem sagt óþekkt fyrirbrigði á Balí.
Þess í stað er sorgin hrakin burt með gleði og kæti sem jafna má við trúarskyldu.
Ef eftirlifendur finna til reiði vegna þess að samfélagið brosir að sorg þeirra, geta þeir þvegið sér upp úr köldu vatni. Og fáeinum mánuðum síðar láta margir í ljós þakklæti fyrir að hafa verið bjargað frá því að sökkva sér í depurð sem hefði getað leitt til veikinda.
