Fiskar anda með tálknum í vatninu. Þetta eru þynnur með næfurþunnu húðlagi og draga auðveldlega til sín súrefni úr vatninu.

Súrefnisþéttni vatnsins er misjöfn og afar næmir viðtakar í tálknunum skynja súrefnismagnið. Verði súrefni í vatninu of lítið, bregst fiskurinn við með því að auka vatnsflæðið eða synda burt og finna sér súrefnisríkara vatn. Það kemur þó fyrir að fiskar lendi í vatni þar sem súrefni er ekki nóg og kafna þá úr súrefnisskorti. Þar eð þetta gerist í vatni, má vissulega með hæfilegri kaldhæðni segja að fiskurinn hafi drukknað. En öfugt við landdýr drukknar hann ekki af því að lungun fyllist af vatni, því lungu hefur hann engin.

Til eru þó fiskar sem geta drukknað á svipaðan hátt og landdýr. Þetta gildir t.d. um rafálinn sem hefur ófullkomin tálkn og er háður því að fá súrefni úr lofti. Állinn kemur upp á yfirborðið með reglubundnu millibili og gleypir í sig loft sem hann geymir í holrúmi í munninum. Um þetta holrúm liggja fjölmargar æðar sem taka til sín súrefnið úr loftinu.

Ef rafállinn, eða aðrir fiskar sem anda að sér lofti, kemst ekki upp á yfirborðið í langan tíma, kafnar hann og drukknar þannig á svipaðan hátt og landdýr.