Lingchi – einnig þekkt sem „dauði hinna þúsund skurða“ – var forn kínversk pyntingar- og aftökuaðferð sem var notuð allt fram í byrjun 20. aldar.
Þegar einhver var dæmdur til Lingchi var hann fyrst bundinn við tréstaur. Böðullinn tók þá beittan hníf og byrjaði að skera sneiðar af holdi hins dæmda manns.
Böðullinn byrjaði venjulega á því að skera í bringuna og fjarlægja vöðvana þar til rifbeinin sáust. Því næst skar böðullinn holdið af handleggjunum og færði sig svo niður á fæturna.
Samkvæmt sögunni gátu sum fórnarlömbin engst um af kvölum tímunum saman áður en þau dóu.
Sársaukinn var framlengdur með Lingchi
Hinn dæmdi gat engst um af sársauka tímunum saman allt eftir því hvernig böðullinn framkvæmdi aftökuna. Pyntingarnar hættu aðeins þegar hinn dæmdi hætti að anda – eða þegar böðullinn kaus að stinga hið þjáða fórnarlamb í hjartastað með hnífi.
Ef böðullinn var miskunnsamur – eða hafði verið mútað af fjölskyldu fórnarlambsins – þá skar hann stundum fyrsta skurðinn á hálsinn, þannig að hinn dæmdi dó hraðar. Þegar dauðinn kom svo loks var lík hins drepna hálshöggvið, sundurlimað og sett í körfu.
MYNDSKEIÐ: Horfðu á stutta mynd um Lingchi
Með Lingchi átti refsingin að halda áfram eftir dauðann
Sem aftökuaðferð var Lingchi afar sársaukafull og var það því fyrst og fremst refsing sem notuð var við sérstaklega alvarlegum glæpum, t.d. landráðum og fjöldamorðum.
Í reynd var Lingchi talin þríþætt refsing: fórnarlambið var niðurlægt opinberlega, hlaut sársaukafullan dauða og á sama tíma var refsað eftir dauðann vegna þess að líkið hafði verið vanhelgað. Samkvæmt konfúsíusisma sem flestir Kínverjar trúðu á, þurfti líkaminn að vera heill til að eiga gott framhaldslíf.
Opinberlega var Lingchi tekið út úr kínverskum lögum árið 1905 en samkvæmt sumum heimildum var þetta grimmilega aftökuform áfram notað sums staðar alveg til ársins 1920.
