Dauðastjarfinn birtist yfirleitt 3-4 tímum eftir dauðann, þegar orkuforði vöðvanna er uppurinn.
Vöðvarnir nota vissulega orku þegar þeir dragast saman en reyndar fer þó enn meiri orka í slökun. Samdráttur er ekki jafn orkufrekur.
Þegar öll orka er uppurin dragast vöðvarnir saman og stífna og það er þetta sem kallast dauðastjarfi eða „rigor mortis“.
Vöðvarnir slakna þó aftur eftir um þrjá sólarhringa, þegar vöðvarnir taka að brotna niður.
Vöðvar eru gerðir úr trefjum sem í eru tvö þráðlaga prótín, aktín og mýósín. Þessi prótín liggja samsíða og renna hvort meðfram hinu þegar vöðvarnir dragast saman eða slakna. Eftir dauðann, þegar orkubirgðirnar eru á þrotum, læsast þessi tvö prótín föst saman og vöðvinn stífnar.
Vöðvarnir stífna eftir dauðann
Yfirleitt sjá prótínin mýósín og aktín um að draga vöðvana saman og slaka á þeim. Eftir dauðann fá prótínin ekki lengur orku og vöðarnir missa slökunarhæfni sínar og læsast í vöðvasamdrætti.
Vöðvatrefjar dragast saman
Tvö prótín, mýósín og aktín annast vöðvasamdrátt. Mýósíntrefjar líma sig við aktíntrefjar.
Mýósín sér um áratogið
Mýósínþræðir toga þannig að prótíntrefjarnar færast hvor meðfram annarri og vöðvinn spennist. Þetta „áratog“ krefst ekki orku.
Prótínið sleppir og notar orku
Hins vegar þarf mýósínið orku þegar það sleppir takinu og býr sig undir nýtt „áratog“, sem sagt þegar vöðvinn slaknar.
Þegar maður eða skepna deyr nota vöðvarnir síðustu orku sína og stífna.
Dauður vöðvi læsist fastur
Þegar við deyjum fá vöðvarnir ekki lengur orku og læsast fastir í spenntri stöðu.
LESTU EINNIG
