Samfélag
Lestími: 2 mínútur
Árið 1836 þróaði breski efnafræðingurinn John Frederic Daniell fyrstu nothæfu rafhlöðuna sem m.a. sá fyrir rafmagni í nýju ritsímana á þeim tíma.
Næstu áratugina á eftir þróuðu hinir ýmsu keppinautar Daniells ógrynnin öll af nýjum rafhlöðum sem voru mjög svo breytilegar hvað stærð, gerð og tækni snerti.
Eftir fyrra stríð var tekin ákvörðun í bandaríska hernaðarmálaráðuneytinu um að binda skyldi enda á þennan misleita rafhlöðumarkað.
Í stríðinu höfðu breytilegar rafhlöðurnar reynst Bandaríkjaher mikill dragbítur og þörf var komin fyrir að gera rafhlöðuframleiðsluna einsleitari og skilvirkari.
Árið 1919 undirbjó ráðuneytið tilskipun um stærð á rafhlöðum sem fól jafnframt í sér fyrirmæli um hvernig prófa skyldi rafhlöðurnar til að tryggja bestu gæðin.
Nýju viðmiðunum var svo breytt á komandi árum í samræmi við þróun nýrra rafhlöðutegunda og nýrrar tækni en sem dæmi má nefna að endurhlaðanlegar rafhlöður bættust í safnið.
© Shutterstock
Bókstafir innleiddir
Árið 1928 samþykkti bandaríska staðlaráðið, þ.e. samtök sem stóðu fyrir samræmingu iðnaðarstaðla í Bandaríkjunum, formlega fyrirmæli ráðuneytisins og lét gera tæmandi yfirlit yfir allar rafhlöðustærðir.
Í yfirlitinu kom fram að nota skyldi bókstafinn A um minnstu rafhlöðurnar og nota síðan næstu stafi stafrófsins eftir því sem rafhlöðurnar stækkuðu.
Margar af upprunalegu rafhlöðugerðunum eru nú dánar drottni sínum og í dag eru merkingarnar AA, AAA, C og D þær sem mest eru notaðar.
Í Evrópulöndunum var ekki tekin ákvörðun um sameiginlegan rafhlöðustaðal fyrr en árið 1957. Síðan hafa staðlarnir þar svo verið samstilltir við þá bandarísku.
Birt 06.06.2021
Emrah Sütcü & Bue Kindtler-Nielsen
