Löngu áður en manneskjan fór að nýta sér náttúru til upphitunar, var þetta jarðefnaeldsneyti mikil ráðgáta í mörgum fornum siðmenningum. Sögulegar heimildir nefna meðal annars „eilífan eld“ og „brennandi lindir“ sem líklega vísar í náttúrugas sem lak upp úr jörðinni. Þegar eldingum sló niður gat kviknað í slíkum uppsprettum.
Persar og Grikkir til forna gátu ekki útskýrt hvernig þessi eldur virtist geta brunnið að eilífu og litu á þennan óslökkvandi eld sem guðdómlegan. Fyrir vikið byggðu þeir hof í kringum eða nærri þessum dularfullu logum til að heiðra guðina.
Kínverjar boruðu eftir gasi
Hinu megin á hnettinum nálguðust kínverjar þetta undarlega fyrirbæri með opnari huga en þeir uppgötvuðu það á árunum milli 1.000-1.500 f.Kr., þegar þeir voru að grafa eftir salti.
Í fyrstu reyndu þeir að búa til einskonar lampa með því að safna gasinu saman í leðursekki og kveikja í því gasi sem lak út í gegnum lítil göt á sekknum. Samkvæmt kínverskum heimildum gat slíkur sekkur logað í heilan dag.
Um árið 200 f.Kr. tóku framtakssamir Kínverjar að bora kerfisbundið eftir náttúrugasi og þróuðu jafnframt leiðslukerfi úr bambusi sem flutti gasið yfir langar vegalengdir, þar sem gasið var m.a. notað til að kveikja mikið bál við vinnslu salts úr sjó.
Margir kokkar vilja helst elda á gasi, þar sem auðveldara er að stjórna hitanum.
Verslun á náttúrugasi hófst svo smám saman á fyrri helmingi 19. aldar, þegar náttúrugas var unnið og notað til að lýsa upp hús og götur.
Eftir að gasbrennarinn var fundinn upp var náttúrugas í auknum mæli einnig notað til upphitunar húsa, matargerðar og framleiðslu rafmagns á fyrri hluta 20. aldar.
Það var þó fyrst á seinni hluta 20. aldar sem náttúrugas tók fyrir alvöru að ryðja sér til rúms sem mikilvæg orkulind í stórum hlutum heimsins.
