Nú rétt nýlega hafa ítalskir og franskir vísindamenn opinberað niðurstöður þriggja ára athugana á starrasveimum. Þeir fundu tvær mikilvægar skýringar á því hvernig sumar tegundir fugla geta flogið í mjög stórum hópum án þess að rekast á.

Í fyrsta lagi er flughæfni þessara fugla framúrskarandi og tjáskipti þeirra líka afar vel þróuð.

Fuglar sem fara í mjög stórum sveimum eru litlir, léttir og hraðir.

Þeir geta snúið höfðinu mjög hratt til að átta sig og að auki er beinagrind þeirra vel löguð að hröðum stefnubreytingum.

Í öðru lagi – og hér urðu vísindamennirnir nokkuð hissa – reyndust fuglarnir ekki aðeins halda afstöðu til næstu fugla í hópnum, heldur stýra þeir flugi sínu með tilliti til 6 – 7 ákveðinna fugla, sem geta verið rétt hjá, í nokkurri fjarlægð eða jafnvel að hluta í hvarfi bak við aðra fugla.

Fjarlægðin milli þessara fugla er á bilinu 0,5 – 2 metrar. Þar eð allir fuglar hafa vakandi auga með allmörgum öðrum, verða engir árekstrar og fuglasveimurinn í heild nær að hreyfa sig nánast eins og ein, sjálfstæð lífvera.

Aðferðin skýrir hvernig fuglasveimur getur stöðugt breytt um form, dreifst eða þjappað sér saman, án þess að minni hópar í útjaðrinum skiljist frá. Þetta skýrir líka hvernig fuglasveimurinn nær saman aftur á skömmum tíma eftir að hafa tvístrast, t.d. þegar ránfugl flýgur inn í sveiminn.

Það er einmitt til að forðast ásókn ránfugla sem smáfuglar fljúga í svo þéttum hópi. Smáfuglamergðin truflar ránfuglinn og hann á erfiðara með að sjá sér út eina ákveðna bráð.