Verkfræðingar hamast við að þróa bylgjuorkuver sem geta nýtt orkuna í kraftmiklum bylgjum sjávar.
Sum orkuver eru byggð við ströndina og eiga að nýta brimorkuna. Önnur fljóta á sjó eins og langir ormar og nota bylgjuvaggið til að framleiða straum.
Bylgjuorkuver má einnig hafa á sjávarbotni þar sem þau geta nýtt orku sjávarfallastrauma til að snúa túrbínum. Ein þekktasta gerð bylgjuorkuvera er kennd við „súlusveiflu“ eða OWC (Oscillating Water Column).
OWC-orkuver er yfirleitt úr steinsteypu eða stáli og í því er loftfyllt hólf sem bylgjan gengur upp í. Ofan við hólfið er túrbína sem drífur rafal og framleiðir þannig straum.
Þrýstingur skapar rafmagn
Í bylgjuorkuveri sem byggist á súlusveiflu flæða bylgjur inn í hólf og þjappa lofti saman. Þrýstingur frá loftinu knýr túrbínuna.
Bylgjan hækkar súluna
Þegar bylgjan skellur inn lendir hún á skáfleti og berst upp í loftþétt hólf.
Þrýstingur í hólfinu eykst
Loftið í hólfinu þrýstist saman og þrýstingur eykst. Þrýstingurinn knýr túrbínu sem skapar straum.
Bylgjan nýtt í báðar áttir
Þegar bylgjan sogast til baka lækkar þrýstingurinn svo mikið að nú er það lofttæmingin sem knýr túrbínuna.
Á heimsvísu er áætlað að virkja mætti 2.000 gígavött. Slík orkuframleiðsla er því afar áhugaverð en orkuverin hafa hingað til verið of dýr miðað við hversu illa orkan nýtist, t.d. í samanburði við vindorku.
Vindmyllur veraldar framleiða nú samanlagt meira en 700 gígavött. Eigi bylgjuorkuver að ná þeim afköstum þarf verðið að lækka og þess vegna vinna verkfræðingar að því að þróa nýjar gerðir.
Sumar hugmyndir, t.d. finnska Wave-Roller sem nú er í prófun í Portúgal, eiga að nýta orkuna nokkuð frá landi eða á 10-20 metra dýpi.
Almennt gildir að bylgjuorkan er meiri úti á hafi en við ströndina. Á móti kemur að orkuver þar verða dýrari og erfiðari í viðhaldi. Í óveðri geta bylgjur orðið svo hrikalegar að þær eyðileggi orkuverið.
