Laxfiskar lifa í flókinni hringrás þar sem margar tegundir verja fyrsta hluta ævinnar í ferskvatnsám.

Þegar laxarnir hafa náð tilskildum þroska halda þeir út í sjó þar sem þeir stækka við át á m.a. smáfiski og krabbadýrum.

Þegar kynþroska er náð eftir nokkra mánuði eða ár halda þeir aftur til að fjölga sér í þeirri á sem þeir uxu upp í – oft getur ferðalagið numið mörg þúsund kílómetrum.

Áður en laxarnir halda upp í árnar eiga sér stað lífeðlisfræðilegar breytingar svo þeir þoli að fara úr saltvatni í ferskvatn.

Einatt veldur þetta miklu álagi á laxana sem þurfa líka að synda gegn straumnum í ólgandi fljótum og jafnvel framkvæma ógnarstökk til að komast yfir hindranir, t.d. minni fossa.

Þegar laxarnir ná til gotstöðvanna taka hængarnir að berjast um athygli hrygnanna og hrygnurnar verpa þúsundum eggja í útgröfnum holum á árbotninum.

Þetta reynir afar mikið á líkamsstyrk laxanna og hjá sumum tegundum deyja allir einstaklingar af örmögnun eða sýkingum þegar gotinu er lokið.

Ef laxar fjölguðu sér í sjónum gætu þeir forðast margar raunir.

En trúlega er það öryggi bernskuslóðanna sem veldur því að laxarnir leggja á sig viðlíka hremmingar.

Hafi fiskurinn sjálfur náð að vaxa upp í tiltekinni á, eru góðar líkur á að afkvæmi hans geti það einnig.