Farþegaþotur halda sig yfirleitt undir 12
km hæð.

Einstaka nýrri þotur komast þó allt upp í 13 km hæð. Svo hátt uppi er loftþrýstingur aðeins fjórðungur af þrýstingnum við sjávarmál og af því leiðir að loftið er þynnra, sem sagt lengra milli loftsameindanna.

Þetta þýðir að flugvélin þarf að halda meiri hraða til að vængirnir geti borið hana og til þess þarf öflugri hreyfla. Það er þannig vélaraflið sem setur flughæðinni takmörk og takmörkin liggja þar sem fullt vélarafl þarf til að halda flugvélinni á lofti.

Reyni flugmaðurinn að þvinga vélina enn hærra, er hætta á að hún ofrísi og hrapi síðan. Í mikilli hæð gæti að auki verið hætta á að farþegarýmið rifni vegna þess hve gríðarlegur munur er á loftþrýstingi
úti og inni. Almennt fylgja því þó kostir að fljúga í mikilli hæð. Loftmótsstaða er minni og þannig sparast eldsneyti.

Uppi í 10-11 km hæð er flugvélin líka talsvert yfir þeim veðrum sem annars geta bitnað á fluginu.