Súmerar, sem fyrstir þjóða sköpuðu borgamenningu fyrir um 5.000 árum, þekktu aðeins þær 5 reikistjörnur sem sjást með berum augum; Merkúr, Venus, Mars, Júpíter og Satúrnus. Tvær ystu pláneturnar, Úranus og Neptúnus uppgötvuðust ekki fyrr en sjónaukar komu til sögunnar. Súmerar gerðu sér heldur ekki grein fyrir því að sólin væri miðpunktur sólkerfisins og reikistjörnurnar snerust um hana. Grikkinn Aristarchos frá Samos setti þá kenningu fram fyrstur manna um 200 f.Kr. – og í Evrópu áttuðu menn sig ekki á þessu fyrr en á 16. öld.
Stjörnufræði Súmera var fyrst og fremst trúfræðileg. Guðirnir voru persónugerðir í Sól, Mána og reikistjörnum. Himinhnöttunum voru tileinkaðir guðlegir eiginleikar og það taldist mikilvægt að geta séð fyrir viðbrögð þeirra og haft áhrif á þau. Súmerar skiptu árinu í 12 mánuði og sköpuðu einnig upphafið að dýrahringnum, þó að vísu ekki með öllum þeim stjörnumerkjum sem honum tilheyra nú. Þetta varð upphafið að stjörnuspekinni, sem sé þeirri trú að að staða reikistjarnanna miðað við dýrahringinn hafi áhrif hér á jörðinni.
Babýlóníumenn byggðu á heimsmynd og trú Súmera og þróuðu áfram. Í sköpunarsögu þeirra, Enuma Elish, má lesa um guðinn Marduk og hvernig hann skapaði stjörnumerkin, skipti árstíðum, ákvarðaði tunglvikur o.s.frv. Um 700 f.Kr. tóku Babýlóníumenn að fylgjast með himinhnöttum og segja fyrir um hreyfingar þeirra sem náttúrufyrirbrigða, fremur en guðavera. Þetta var fyrsta skrefið í átt til þeirrar náttúruvísindalegu hugsunar sem Forn-Grikkir byggðu heimsmynd sína á.
