Í rafhlöðum eiga sér stað efnahvörf sem verða tíðari því meira sem sameindirnar eru á hreyfingu, hver innan um aðra.
Líkurnar á að þær rekist hver á aðra og valdi efnahvörfum aukast því hærra sem hitastigið er, því þá hreyfast sameindirnar hraðar en ella. Í kulda dregur úr hraða efnahvarfa í rafhlöðum og virkni þeirra verður fyrir vikið slælegri.
Kuldi hægir á efnahvörfum í rafhlöðum
Þegar kveikt er á símanum verður spennumunur í rafhlöðunni. Í svonefndu afoxunarferli streyma líþíumjónir frá mínus rafhlöðunnar, forskautinu, yfir í plúsinn, bakskautið.
Rafeindirnar reyna að fylgja á eftir en komast ekki gegnum vökvann, raflausnina, í miðju rafhlöðunnar. Eina leiðin til bakskautsins er í gegnum þá straumrás sem rafhlaðan er tengd við, þ.e. símann, sem fær þar með rafstraum
Kuldi hægir á ferlinu
Í frosti hægir kuldinn á afoxunarferlunum og minna rafmagn streymir út í símann. Í sumum tilvikum berst svo lítill rafstraumur að síminn skynjar að rafhlaðan sé dauð. Hleðsla rafhlöðunnar í kulda gengur að sama skapi hægar fyrir sig.
Í rafhlöðum eiga sér stað efnaferli þar sem jónir og rafeindir streyma gegnum rafhlöðuna og mynda rafstraum. Í kulda hægir á ferlunum.
Eigi rafhlaðan til dæmis að knýja snjallsíma er hugsanlegt að kuldi hefti tíðni efnahvarfanna í svo miklum mæli að síminn telji rafhlöðuna vera tóma.
Rafstraumur berst í rauninni gegnum straumrásina en sameindirnar hreyfast það hægt og mynda svo fá efnahvörf að engu er líkara en að rafhlaðan „missi hleðslu“ í kuldanum.
Notið símann í hlýju en geymið hann í kulda
Þetta táknar þó ekki að ráðlegt sé að leggja símann á ofn.
Ef ætlunin er að láta rafhlöðuna endast sem lengst gefst í rauninni vel að varðveita hana í kulda. Fá ósjálfráð efnahvörf eiga sér stað í rafhlöðum og fyrir vikið tæmist uppsafnaður rafstraumur á löngum tíma en sé rafhlaðan geymd á svölum stað, t.d. yfir nóttina, gengur enn minna á hana.
Snjallsími fortíðar: Astrólabíum létti lífið
Forn-Grikkir þekktu verkfærið og líkt og með snjallsíma nútímans var stöðugt verið að betrumbæta og uppfæra það.
