Þær kenningar sem nú eru almennt viðurkenndar setja engin efri mörk fyrir stærð svarthola. Fræðilega séð ættu þau að geta bætt við sig efni svo lengi sem eitthvert efni berst til þeirra.

Tvennt virðist þó takmarka vaxtarmöguleika allra stærstu svartholanna, þeirra sem nefnd hafa verið ofursvarthol eða SMBH (SuperMassive Black Holes).

Slík svarthol er t.d. að finna í kjarna flestra stjörnuþokna sem annað hvort eru spíralþokur eða sporöskjulaga. Allra stærstu svartholin hafa verið að bæta við sig allt frá Miklhvelli. Það hefur skapað þeim tíma til að safna efni á borð við tíu milljarða sólmassa.

Geislun einangrar svartholið

Þannig má segja að tíu milljarðar sólmassa séu nálægt þeirri stærð sem svarthol hafa mögulega getað náð á þeim tíma sem liðinn er frá Miklahvelli. Til viðbótar benda nýlegar rannsóknir til að ofursvartholin geti ekki vaxið öllu meira.

Ástæðan er sú geislun sem svartholin senda frá sér þegar þau gleypa efni úr umhverfinu. Þessi geislun veldur þrýstingi út á við, svokölluðum geislunarþrýstingi og hann getur blásið efni svo langt frá svartholinu að þyngdarafl þess nái ekki lengur til efnisins.

Þar með hefur ofursvartholið farið yfir svonefnd Eddingtonmörk og geislunin blæs jafnmiklu efni burtu og því sem sogast inn. Svartholið hættir þá að vaxa.

Stærsta svarthol í Vetrarbrautinni er í miðju hennar, um 26.000 ljósár frá sólinni. Þetta svarthol hefur fengið nafnið Sagittarius A og er um fjórum milljón sinnum þyngra en sólin.

Meginsvarthol Vetrarbrautarinnar er sem sagt miklu minna en stærstu ofursvarthol í öðrum stjörnuþokum.