Prump hefur alltaf getið af sér fyndni en Frakkinn Joseph Pujol hlýtur að vera einn af mjög fáum sem beinlínis gerði þarmaloftið að lífsbrauði sínu. Hann uppgötvaði hæfileika sína í bernsku, þegar hann var að synda og vatn sogaðist inn í endaþarminn.
Seinna, þegar hann gegndi herskyldu, sagði hann félögum sínum frá atvikinu. Ekki þarf að koma á óvart að þeir vildu fá hann til að sýna sér þetta merkilega tiltæki. Pujol varð við því og sogaði mikið vatn inn í endaþarminn. Að því loknu notaði hann magavöðvana til að sprauta eins og gosbrunnur.
Fljótlega komst hann líka upp á lag með að soga inn loft og skjóta því svo út með hvellum eins og í vélbyssu, öðrum hermönnum til mikillar skemmtunar.
Eftir að Pujol sneri heim úr hernum tók hann, árið 1887, að sýna listir sínar í hafnarborginni Marseille. Hann notaði listamannsnafnið Le Pétomane (Prumpfíkillinn) og áhorfendur dáðust að 15 sekúndna langri prumpskothríð.
„Le Pétomane“ var alltaf óaðfinnanlega klæddur þegar hann kom fram með blástur sinn.
En hann þurfti að fara til höfuðborgarinnar til að slá í gegn fyrir alvöru og 1892 birtist þessi 35 ára dónatöframaður hjá framkvæmdastjóranum Charles Zidler sem var meðeigandi að Rauðu myllunni í Montmartre-hverfi.
Kabarettinn var einkum þekktur fyrir frjálslegar can-can stúlkur en skemmti áhorfendum einnig með því að sýna vanskapninga á sviðinu. Pujol áleit sig passa fullkomlega inn í slíka sýningu.
Fyrst þurfti hann þó að sannfæra Zidler framkvæmdastjóra. „Prumpfíkillinn dró niður buxurnar á skrifstofu Zidlers og byrjaði á að soga inn vatn – sem hann gerði oft á dag til að halda „hljóðfærinu“ hreinu eins og hann útskýrði fyrir Zidel. Að því loknu fyllti hann herbergið af þarmalofti sem hann lét hljóma eins og allt frá hanagali og rýti grísa til suðandi býflugna og ugluvæls.
Og segja má að hann hafi beinlínis blásið Zidler um koll, því hann var ráðinn á staðnum. Tveimur árum síðar var „Prumpfíkillinn“ best launaði listamaðurinn í Rauðu myllunni og fékk nærri 20.000 franka á dag sem nú mætti áætla að jafngiltu hátt í 400 þúsund íslenskum krónum.
Moulin Rouge – Rauða myllan – var byggð 1889. Fáum árum síðar var þetta kabarettleikhús heimsfrægt fyrir can-can og sýningar prumpukóngsins.
Viðbrögð áhorfenda sýndu að Pujol var hvers franka virði. Konur hlógu oft svo mikið að þær féllu í yfirlið. Og eitt sérlega minnisvert kvöld fékk karlmaður hjartaáfall eftir mikið hláturskast. Það varð til þess að Zidler réði hjúkrunarkonur til Rauðu Myllunnar. Hann setti líka upp viðvörunarskilti til að skýra hve hættuleg sýningin gæti verið – sem auðvitað dró að enn fleiri gesti.
Árið 1894 lenti Zidler í vandræðum með þetta prumpandi gullegg sitt. Pujol hafði sett upp sýningu utan Rauðu myllunnar til að safna peningum fyrir vin sinn í neyð. Þetta var brot á samningnum og framkvæmdastjórinn fokreiddist. Hann hótaði Pujol því að berja hann sundur og saman. Prumpukóngurinn svaraði:
„Þá skrúfa ég fyrir gasið.“
Myndskeið: ,,Synir eyðimerkurinnar” herma eftir prumpukónginum:
"Le Pétomane" var innblástur margra með endaþarmsgríni sínu - til dæmis danska kvartettsins ,,Synir eyðimerkurinnar", sem á upphafsárum þessarar aldar vöktu mikla athygli með sýningu sem meðal annars innihélt atriði sem kallaðist Prumparinn Ottó.
Eftir fáeinna mánaða ósamkomulag yfirgaf Pujol Rauðu mylluna og stofnaði sitt eigið ferðaleikhús sem hann kallaði Theatre Pompadour.
Pujol hélt áfram að sýna listir sínar alveg fram til 1914, þegar fyrri heimsstyrjöldin braust út en hóf þá rekstur bakarís sem gekk ljómandi vel.
Joseph Pujol lést 8. ágúst 1945 og þá þyrptust læknar að heimili hans. Allir vildu þeir fá að rannsaka endaþarm Prumpkóngsins til að átta sig á því hvernig honum hefði verið fært að soga svo mikið loft þar inn. En fjölskyldan gerði þá afturreka.
